Η μεγάλη αποστολή του 2022, η 12η κατά σειρά της ομάδας, αποτέλεσε συνέχεια αυτής του 2021, του Εύβοια – Ικαρία, και οι δύο μαζί συνδέοντας κεντρικό και ανατολικό Αιγαίο. Με φόντο το Ικάριο Πέλαγος και ενδιάμεσους σταθμούς πολλά από τα Δωδεκάνησα, προστέθηκε φέτος ένα επιπλέον έργο, στη ρότα για Ρόδο. Να καταγραφούν τα επίπεδα ρύπανσης από μικροπλαστικά καθώς και η παρουσία θαλάσσιων θηλαστικών. Με τα καγιάκ φορτωμένα, με τον χρόνο να πιέζει και τον καιρό περισσότερο αντίπαλο παρά σύμμαχο, έχοντας προσθέσει στις υποχρεώσεις και την ερευνητική εργασία, σχεδόν κάθε μέρα αυτής της αποστολής των 200 μιλίων, αποδείχθηκε και μια δύσκολη μάχη. Άγγελος Χριστοφίδης, Κωνσταντίνος Ντιλιακός, Ανδρέας Σανδαλής και Αντώνης Σωτηρόπουλος περιγράφουν την εμπειρία, ο καθένας από τη δική του οπτική [VIDEO].
Δρ Άγγελος Χριστοφίδης
Μια κουκκίδα. Μια κουκκίδα που κινείται αργά. Σαν ένα μικροσκοπικό διαστημόπλοιο που ταξιδεύει στο αχανές σύμπαν, ανάμεσα σε πλανήτες γίγαντες και κοσμικές αποστάσεις χαώδεις. Κάπως έτσι φαίνεται το καγιάκ, αν τύχει να πέσει στην αντίληψή σου και το παρακολουθήσεις από μακριά. Ένα ασήμαντο τίποτα μέσα σε μια μπλε απεραντοσύνη. Έτσι μας βλέπουν οι άλλοι ή, μάλλον, αυτό είμαστε. Καθώς όμως αυτή η κουκκίδα συνεχίζει το ταξίδι της, από στεριά σε στεριά, συνειδητοποιείς ότι διαθέτει αρετές αντιστρόφως ανάλογες με το μέγεθός της. Πώς είναι δυνατόν αυτό το μικρό πλωτό να συνεχίζει να προχωράει ακόμα και όταν η θάλασσα αρχίσει να ασπρίζει; Δεν είναι οι τεχνικές προδιαγραφές αυτές που έχουν σημασία. Αυτό που μετράει είναι ο κόσμος που ανοίγεται μπροστά σου, καθώς η μακρόστενη γάστρα αφήνει πίσω της αυτό το γλυκό, σχεδόν αδιόρατο απόνερο. Τα στιγμιαία ίχνη που ζωγραφίζουν στην επιφάνεια οι κουπιές σου. Χιλιάδες, εκατομμύρια επαναλήψεις, καθώς η πλώρη ανοίγει καινούργιους δρόμους.
Τα ζούμε εδώ και χρόνια όλα αυτά. Το ταξίδι, την προετοιμασία, την περιπέτεια, την επαφή με τη φύση, την αλλαγή που βλέπεις να συμβαίνει σε εσένα τον ίδιο, τη θέαση του κόσμου από μία τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Ούτε με το πλοίο, ούτε με οποιοδήποτε άλλο πλωτό μπορείς να δεις, να αγγίξεις, να νιώσεις την ακτογραμμή, όπως με το καγιάκ. Με κανένα άλλο σκάφος, δεν έρχεσαι σε τόσο στενή, σε τόσο άμεση επαφή με τη θάλασσα. Σε κανένα άλλο πλωτό δεν νιώθεις τόσο έντονα το δέος καθώς ξεμακραίνεις από την ακτή. Μερικές φορές, όταν επιστρέφεις στη στεριά, αφήνεις τη φαντασία σου ελεύθερη. Πλάθεις με το μυαλό σου καινούργια, ονειρικά ταξίδια, που μπορεί και να τοποθετούνται στη σφαίρα της ουτοπίας. Γίνεσαι κάποτε σαν μικρό παιδί που πιάνει τους μαρκαδόρους και δημιουργεί νέα σχήματα, νέες μορφές, νέες κατασκευές, μακριά από συμβάσεις και τεχνητά όρια.
Άραγε, θα μπορούσε το καγιάκ να χρησιμοποιηθεί ως ερευνητικό σκάφος ανοιχτής θαλάσσης;
Αυτό το ερώτημα αιωρείτο στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια, σε κάποιες μικρές δραπετεύσεις της φαντασίας. Όλες οι πρόσφατες αποστολές μας, από το 2019 μέχρι το 2021, είχαν αφιερωθεί στην προστασία των θαλασσών, σε ένα επίπεδο συμβολικό. Να εκπέμψουμε το μήνυμα ότι η θάλασσα κινδυνεύει, ότι η θαλάσσια ζωή απειλείται από τη ρύπανση και την υπεραλίευση. Όμως, θα μπορούσαμε άραγε να αξιοποιήσουμε τις πραγματικά τεράστιες δυνατότητες σε αξιοπλοϊα και αυτονομία που μας δίνει το καγιάκ, για να προσδώσουμε στις αποστολές μας και μια ερευνητική υπόσταση;
Ευτυχώς, είχαμε στην ομάδα τον κατάλληλο άνθρωπο για να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Τον Αντώνη Σωτηρόπουλο. Με σπουδές στην ωκεανογραφία και με μεγάλη πείρα στο πραγματικό πεδίο της θάλασσας, ο Αντώνης κλήθηκε να διερευνήσει τις δυνατότητες που υπήρχαν για μια ερευνητική αποστολή στο Αιγαίο με καγιάκ. Θα ήταν κάτι το πρωτοποριακό, ανοίγοντας προοπτικές και για συστηματική έρευνα, αν αυτή η ιδέα μπορούσε να δουλέψει, θέτοντας το καγιάκ και εμάς στην υπηρεσία της έρευνας, της επιστήμης και εν τέλει, του ίδιου του περιβάλλοντος. Τόσο ο Αντώνης, όσο και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας με τα οποία θα συμμετείχαμε και σε αυτή την καινούργια αποστολή, ο Κώστας και ο Ανδρέας, αγκάλιασαν την ιδέα. Πιάσαμε αμέσως δουλειά.
Μία αποστολή με ερευνητική υπόσταση
Οι πρώτες επαφές απέδωσαν καρπούς και σύντομα διαμορφώθηκε ένα πλαίσιο συνεργασίας με τρεις σημαντικούς επιστημονικούς φορείς. Με το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών, το Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών «Πέλαγος» και με το Τμήμα Ωκεανογραφίας και Θαλάσσιων Βιοεπιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Το Ικαρία – Ρόδος, η 12η αποστολή της ομάδας, θα αποκτούσε και επίσημα μια ερευνητική υπόσταση. Το ερευνητικό σκέλος της θα επιμεριζόταν σε αντικείμενα που συνδέονται άμεσα με την προστασία των θαλασσών μας: την καταγραφή της συσσώρευσης μικροπλαστικών στην επιφάνεια της θάλασσας καθώς και τη φωτογραφική απεικόνιση των ραχιαίων πτερυγίων των κητωδών για την καταγραφή και ταξινόμηση της παρουσίας θαλάσσιων θηλαστικών. Ένα τρίτο αντικείμενο προστέθηκε λίγο πριν την έναρξη της αποστολής και θα ήταν η φωτογράφιση μεγάλης συσσώρευσης πλαστικών και αποστολή των φωτογραφιών στο Τμήμα Ωκεανογραφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, για περαιτέρω ανάλυση.
Ποια θα ήταν όμως η μέθοδος για τα κύρια ερευνητικά αντικείμενα; Σε ό,τι αφορά την καταγραφή των μικροπλαστικών, θα χρησιμοποιούσαμε έναν ειδικό δειγματολήπτη τον οποίο θα ρυμουλκούσαμε με ένα από τα καγιάκ μας. Επρόκειτο για μια μεταλλική πλωτή συσκευή, έναν αλουμινένιο πλωτήρα, στον οποίο προσαρμοζόταν ένα ειδικό δίχτυ για τη συλλογή των πλαστικών. Χρειάστηκαν πολλές δοκιμές στο νερό προκειμένου να λύσουμε διάφορα προβλήματα, σε ό,τι αφορά την όλη διαδικασία. Πού θα αποθηκευόταν ο ογκώδης δειγματολήπτης όταν δεν θα τον χρησιμοποιούσαμε, πώς θα γινόταν η ρυμούλκηση, πώς θα γινόταν η καταγραφή, πόσος χρόνος θα χρειαζόταν, σε τι συνθήκες θαλάσσης και πολλές άλλες παράμετροι.
Σε κάθε εξπεντίσιον υπάρχει έντονη πίεση χρόνου. Αυτό σημαίνει ότι όταν αναλαμβάνεις να διεκπεραιώσεις και μία απαιτητική, ερευνητική εργασία όπως αυτή, όλα θα πρέπει να έχουν σχεδιαστεί στην εντέλεια. Μετά από πολλές, δύσκολες και πολύωρες δοκιμές, καταφέραμε να λύσουμε όλα τα θέματα. Ακόμα και το μείζον πρόβλημα της αποθήκευσης. Ο δειγματολήπτης, όσο δεν χρησιμοποιείτο, θα στερεωνόταν στο πίσω ντεκ του Gnarly Dog, ενός από τα δύο καινούργια Rebel που θα επωμίζονταν το βάρος της ερευνητικής εργασίας. Το άλλο Rebel ήταν το Husky του Αντώνη, στο οποίο προσαρμόστηκε η φωτογραφική με τον τηλεσκοπικό φακό για τη φωτογράφιση των θηλαστικών, το δεύτερο ερευνητικό αντικείμενο. Όσες φωτογραφίες καταφέρναμε να πάρουμε, θα αποστέλλονταν στο Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών «Πέλαγος» για καταχώρηση στο Εθνικό Αρχείο Παρατηρήσεων.
Ο χρόνος πέρασε γρήγορα.
Σε αντίθεση με τον χρόνο στην Ικαρία που περνάει αργά.
Μου άρεσε η ιδέα ότι αυτό το καινούργιο ταξίδι θα εκκινούσε από εκεί ακριβώς που τερματίσαμε πέρσι. Από την Ικαρία, από τον Άγιο Κήρυκο, από την ίδια ακριβώς γλίστρα του Ναυτικού Ομίλου, την οποία άγγιξαν οι γάστρες μας πέρσι, σηματοδοτώντας την ολοκλήρωση της περσινής αποστολής, του Εύβοια – Ικαρία. Με το φετινό Ικαρία – Ρόδος, θα υπήρχε μία συνέχεια, ενώνοντας κεντρικό και ανατολικό Αιγαίο με τα καγιάκ μας, με την Ικαρία σε ρόλο κομβικό, στην καρδιά του Ικάριου Πελάγους. 110 ναυτικά μίλια πέρσι και 200 φέτος μέχρι τη Ρόδο, με χάραξη ρότας ανάμεσα σε νησιά κοσμήματα της Δωδεκανήσου.
Στο πλοίο για Ικαρία
Είμαστε ήδη στο πλοίο για Ικαρία, με τα καγιάκ προσεκτικά παρκαρισμένα στο γκαράζ. Κάθε εξπεντίσιον ξεκινά ουσιαστικά προτού καν πέσεις στο νερό. Κάθε κομμάτι του που διεκπεραιώνεται ομαλά, από το πιο μικρό μέχρι το πιο σημαντικό, σου προξενεί ένα αίσθημα ικανοποίησης. Χαμογελάμε που όλη η προετοιμασία πήγε καλά. Στο πλοίο χαλαρώνουμε. Γύρω από το τραπέζι οι συζητήσεις γύρω από το καγιάκ έχουν την τιμητική τους. Από τα καινούργια μας Rebel, μέχρι παλιές ιστορίες, αναμνήσεις από παλιότερες αποστολές, περιστατικά στη θάλασσα και μπόλικα αστεία, που ζεσταίνουν τη διάθεση. Τι νόημα άλλωστε θα είχαν όλες αυτές οι περιπέτειες και η αγάπη μας για το άθλημα, αν δεν μπορούσαμε όλα αυτά να τα ξαναζωντανέψουμε μέσα από την κουβέντα; Ο Αντώνης αδημονεί για την πρώτη του μεγάλη αποστολή. Το ίδιο όμως την περιμένουμε και οι υπόλοιποι.
Κατά το μεσημέρι φτάσαμε στο λιμάνι του Εύδηλου. Ξεφορτώσαμε σκάφη και εξοπλισμό κάτω από τον καυτό ήλιο και τα φορτώσαμε στο τρέιλερ ενός φίλου, που προσφέρθηκε να βοηθήσει. Στριμωγμένοι στο βανάκι του, με πολλά από τα πράγματά μας αγκαλιά και ρίχνοντας κάθε τόσο καμιά ματιά στο τρέιλερ, ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε τις στροφές για τη νότια πλευρά του νησιού. Στον Άγιο Κήρυκο μας καλωσόρισε με χαμόγελο ο Γιώργος Βιτσαράς, ο πρόεδρος του Ναυτικού Ομίλου Ικαρίας. Εκεί ήταν και ο Γιώργος Σούρτης, από το Ράδιο Ικαρία. Από τον Ναυτικό Όμιλο ατενίζουμε απέναντι Θύμαινα και Φούρνους μέσα στο γκριζογάλανο χρώμα του απογεύματος. Η αίσθηση της θάλασσας, όπως τη μεταφέρει η γλυκιά απογευματινή αύρα διαπερνά τους πόρους του δέρματος και μεταβολίζεται σε μια ψυχική γαλήνη που θες να διαρκέσει για πάντα. Αφότου τακτοποιήσαμε τα πράγματα, είπαμε δυο λόγια για την αποστολή ραδιοφωνικά και πέσαμε για ύπνο όλοι μαζί, στη μεγάλη αίθουσα του Ομίλου, πάνω στα στρώματά μας.
Τρίτη, 14 Ιουνίου 2022. Απόπλους.
Τα σκάφη, φορτωμένα μέχρι τα μπούνια, καθελκύονται προσεκτικά στη μικρή γλίστρα. Με μικρούς ελιγμούς βγαίνουμε από τη μικρή μαρίνα του Ομίλου. Μέσα στο Gnarly Dog νιώθω υπέροχα. Είναι αξιοσημείωτο αυτό που πέτυχε η Rebel με αυτό το καγιάκ, αυτή τη μαγική ισορροπία ανάμεσα στην ευελιξία του, σαν να επρόκειτο για ένα σημαντικά μικρότερο σκάφος, και την ευθυβολία του, το tracking. Ακόμα και χωρίς κατεβασμένο skeg, το σκάφος κρατά πολύ καλά την πορεία του, με περιορισμένο weathercocking, όσο ακριβώς χρειάζεται. Με το skeg ξεδιπλωμένο, η πορεία γίνεται απλώς ακλόνητη. Βγαίνοντας στο μπουγάζι, έχουμε τον καιρό στην μπάντα. Καθαρός Βοριάς. Ένα τριάρι που ταξιδεύεται άνετα και ίσα-ίσα που κάποιες φορές μας φέρνει λίγο σπρέι στο πρόσωπο, άμα τύχει και η πλώρη συναντήσει κανένα μεγαλύτερο κύμα.
Η αρμάδα πλέει ωραία, συγχρονισμένα. Πιάσαμε πρώτα Θύμαινα και καθώς έκοβε εκεί ο καιρός κάναμε ένα μικρό διάλειμμα εν πλω. Τα κάθετα κομμένα βράχια μας χαρίζουν λίγη από τη σκιά τους. Στο επόμενο μπουγάζι, το μικρό στενό ανάμεσα σε Θύμαινα και Διαπόρι, ο Βοριάς κατεβαίνει πλέον θυμωμένος. Ψηλώνουμε λίγο πορεία και πλώρη για απέναντι. Νωρίς το μεσημέρι βγήκαμε σε μια μικρή παραλία, τη Βλυχάδα, στο νότιο άκρο των Φούρνων. Μια υπέροχη μικρή αμμουδιά με μερικά αρμυρίκια και δύσκολη πρόσβαση από τη στεριά. Δεδομένου ότι ο Βοριάς θα δυνάμωνε ακόμα περισσότερο προς το απόγευμα, αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί τη νύχτα και να φεύγαμε την άλλη μέρα το πρωί για Πάτμο. Μιας και βγήκαμε εκεί νωρίς, είχαμε άφθονο χρόνο για ξεκούραση και για άλλες δουλειές. Δώσαμε μία ακόμη συνέντευξη για την αποστολή.
Απλότητα. Μια παρθένα παραλία, δυο-τρία δεντράκια και λίγο φαγητό. Μερικά παξιμάδια, λίγη σαρδέλα και χταπόδι, τυρί και ένα συσκευασμένο ζαμπόν που, σύμφωνα με τον μύθο, παρασκευάστηκε πριν από 5 χρόνια και έκτοτε έχει γυρίσει όλο το Αιγαίο, μέσα στο ταμπούκι του σκάφους του Κώστα. Τώρα, παλαιωμένο πλέον, θα έδινε μια άλλη νότα στο ταπεινό γεύμα μας. Καθώς ο ήλιος πέφτει ετοιμάζουμε στρώματα και σκηνές. Ο Βοριάς δεν λέει να κοπάσει. Σηκώνει την άμμο και τη στριφογυρίζει πάνω μας. Μπαίνει στα αυτιά, στη μύτη, στα μάτια, μέχρι και στο στόμα, χαρίζοντας αυτή τη γνώριμη κρατσανιστή αίσθηση.
“Ο αέρας είχε αρχίσει να δυναμώνει. Και όσο προχωρούσαμε κυκλώνοντας το νότιο άκρο του νησιού, λες και το είχε βάλει σκοπό να μας κυνηγήσει, με όλο και μεγαλύτερη ένταση.”
Πλώρη για Πάτμο
Την επόμενη μέρα, νωρίς το πρωί, βάλαμε πλώρη για Πάτμο. Το Ικάριο στο κατέβασμα για Πάτμο ήταν ανακατεμένο από δυο διαφορετικούς καιρούς, Β και ΒΒΑ, συν τη ρεστία από την προηγούμενη νύχτα που ο Βοριάς λύσσαξε. Αριστερά μας το Πρασονησάκι και οι βραχονησίδες με το χαρμόσυνο όνομα Ανθρωποφάγοι, δεξιά μας το Στρογγυλό, το Μακρονήσι και η Πλάκα. Ακριβώς μπροστά μας η Πάτμος και στο βάθος αριστερά οι Αρκιοί και οι Λειψοί. Διατηρούμε έναν σταθερό ρυθμό γύρω στους 3,5 κόμβους, με τα σκάφη να κρατάνε την πορεία ακλόνητα, αν και το μπερδεμένο κύμα απαιτεί κάποια αυτοσυγκέντρωση. Στην Πάτμο βγήκαμε στην παραλία Λάμπη, στο βόρειο άκρο του νησιού, μετά από 3 ώρες και κάτι. Είχε ένα ταβερνάκι εκεί, οπότε καθίσαμε για έναν καφέ και μετά για φαγητό. Αν και ήμασταν σχετικά άνετοι από χρόνο, είχαμε στο μυαλό μας να κάνουμε νωρίς το κροσάρισμα για Λειψούς, ώστε να μην εκτεθούμε πολύ στο φρεσκάρισμα που έδινε κατά το απόγευμα. Φεύγοντας από Πάτμο κατά το μεσημέρι, ο καιρός είχε σπάσει. Με τον Κώστα και τον Ανδρέα κωπηλατούμε μπροστά, ενώ ο Αντώνης μένει λίγο πίσω για να φωτογραφίσει μία μεγάλη θαλάσσια χελώνα που έκανε τη βόλτα της στα νερά εκεί. Τον περιμένουμε και βάζουμε πλώρη για Λειψούς.
Είναι τόσο όμορφα. Μακάρι οι περιγραφές μας να μπορούν να αποδώσουν, έστω και κατ’ ελάχιστο, τα συναισθήματα και την όλη αίσθηση του να ταξιδεύεις με καγιάκ από νησί σε νησί. Πρέπει, νομίζω, να το ζήσεις για να το καταλάβεις. Είναι και όλη αυτή η θάλασσα των Δωδεκανήσων κάτι το θαυμάσιο. Μέχρι τα μισά του στενού έχει μια ήπια ρεστία που μας ανεβοκατεβάζει αλλά λίγο μετά αρχίζει να φρεσκάρει, όπως το περιμέναμε. Σύντομα χτίζει κυματισμό. Ο Κωστής προχωράει λίγο πιο μπροστά, ο Αντρέας λίγο πιο δεξιά και εγώ λίγα μέτρα πιο πίσω με τον Αντώνη. Όπως έχω ξαναγράψει, είναι μια ξεχωριστή απόλαυση να παρακολουθείς την πλεύση των σκαφών. Το Husky ελίσσεται σαν δελφίνι πάνω στα κύματα, παρότι κι αυτό βαρυφορτωμένο, αποδεικνύοντας ότι πέρα από ένα πολύ ικανό playboat, ανταποκρίνεται άριστα και στον ρόλο του expedition σκάφους. Αφήνοντας πίσω το στενό, απαγκιάσαμε στη νησίδα Αρεφούσα, που σχεδόν ακουμπάει στο βόρειο άκρο των Λειψών. Ο Αντώνης μάς ζήτησε να του κρατήσουμε για λίγο το Husky, βούτηξε στο νερό και λίγο μετά τον είδαμε να σκαρφαλώνει σαν αγριοκάτσικο στα κοφτερά βράχια της νησίδας. Αφού εντόπισε το κατάλληλο σημείο, γύρω στα 10 μέτρα ύψος, έδωσε ένα δυνατό σάλτο και βούτηξε στο νερό, φωνάζοντας το όνομα της ομάδας!
SOUTH-EVIAN-GULF-TEAAAAAAAM!
Τα Rebel διαθέσιμα για παραγγελία σε Ελλάδα και Κύπρο! To Husky άμεσα διαθέσιμo σε έκδοση Carbon / Kevlar και πανέμορφα χρώματα.
Το βιβλίο παραγγελιών του 2024 άνοιξε!
Επικοινωνήστε μαζί μας για την παραγγελία σας.
Μετά από λίγη ώρα συνεχίσαμε παράκτια στους Λειψούς και νωρίς το απόγευμα βγήκαμε στη Λιεντού, μια ωραία μεγάλη αμμουδιά. Βγάλαμε τα σκάφη έξω και περπατήσαμε για λίγο μέχρι το λιμάνι, για να πάρουμε μερικά πράγματα. Έχει μια ανοιχτή, συγυρισμένη πλατεία εκεί στο λιμάνι με 1-2 ταβερνάκια, μερικά παγκάκια και πολύ χώρο για περπάτημα. Ανάμεσα στα μικρά, λευκά σπίτια του οικισμού, ξεχωρίζει η μεγάλη εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, με τον γαλάζιο τρούλο. Καθίσαμε για φαγητό σε ένα μαγαζί στη Λιεντού και το βράδυ πέσαμε για ύπνο σε δωμάτια. Την επομένη θα είχε ξύπνημα πριν τα χαράματα, καθώς θα είχαμε να βγάλουμε μια 30άρα μίλια και ίσως κάτι παραπάνω. Στόχος να πιάσουμε τουλάχιστον Κάλυμνο, και αν μας έφτανε ο χρόνος και Ψέριμο. Οι προγνώσεις για τον καιρό έδειχναν για τις επόμενες 2-3 μέρες το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Ανέβασμα του ανέμου στο 5 από το μεσημέρι και κράτημά του ως το βράδυ.
Πού πήγε το μαύρο τσαντάκι;
Με το φεγγάρι ακόμα στη βάρδια του, φορτώνουμε τα πράγματα στα σκάφη. Όσο και αν απεχθάνομαι το πολύ πρωινό ξύπνημα, στα εξπεντίσιον είναι αλλιώς. Όταν είσαι νωρίς στο νερό, μερικές φορές κι αξημέρωτα ακόμα, ξέρεις ότι έχεις όλη τη μέρα μπροστά σου. Έχεις χρόνο να γράψεις μίλια. Είναι κι αυτή η πρωινή αύρα, το αεράκι που σε χτυπάει στο πρόσωπο, που σε ξυπνάει με τον πιο γλυκό τρόπο. Συνεχίζουμε παράκτια στους Λειψούς, περνάμε ανάμεσα από τα Μακρονήσια και πιάνουμε Αρχάγγελο και Λέρο. Όλη τη Λέρο την περάσαμε παράκτια χωρίς στάσεις, καθώς ο χρόνος έτρεχε. Μας είχαν προβληματίσει οι προγνώσεις που κάθε μέρα έδιναν σταθερά αυτό το 5άρι και ενίοτε 6 με 7, όχι μόνο για το αν θα προλαβαίναμε να ολοκληρώσουμε το εξπεντίσιον αλλά και διότι αυτές δεν ήταν συνθήκες κατάλληλες για δειγματοληψία. Κανείς μας δεν ήθελε να γυρίσουμε πίσω χωρίς έστω λίγα δείγματα στις αποσκευές μας. Όμως ο καιρός είναι καιρός.
Στην Κάλυμνο πλεύσαμε για λίγο ξυστά από τα βράχια, στο βόρειο άκρο της, και μετά το πιάσαμε καρφί για Τέλενδο και για Μυρτιές, όπου και κάναμε μια μικρή στάση για φαγητό. Εκεί, στο μικρό λιμανάκι, εμφανίστηκε κι ένα δελφίνι το οποίο έφτασε στα 10 μέτρα από την παραλία, τόσο κοντά. Ο Αντώνης είχε τη φωτογραφική έτοιμη και πρόλαβε να πάρει μερικές φωτογραφίες. Το φαγητό στην ταβέρνα ήταν πολύ γευστικό και, παραδόξως, όχι ιδιαίτερα ακριβό. Φάγαμε του σκασμού, κάτι μακαρονάδες του ψαρά, για να έχουμε ενέργεια για τα τελευταία μίλια της μέρας και ξαναμπήκαμε στα σκάφη με τελικό προορισμό την Πόθια.
Ο αέρας είχε αρχίσει να δυναμώνει. Και όσο προχωρούσαμε κυκλώνοντας το νότιο άκρο του νησιού, λες και το είχε βάλει σκοπό να μας κυνηγήσει, με όλο και μεγαλύτερη ένταση. Ειδικά στο κομμάτι ανάμεσα στα Βλυχάδια και τη βραχονησίδα Νέρα, βγήκανε φίδια. Κοντός, κοφτός κυματισμός, με την ένταση του ανέμου στους 23-25 κόμβους, ένα καλό 6άρι. Το Gnarly Dog είναι θωρηκτό, μαζεύοντας τρελά μίλια στα πρύμα. Δεν καταλαβαίνει τίποτα, παρά το γεγονός ότι κουβαλάει στο πίσω ντεκ και τον βαρύ δειγματολήπτη, που του ψηλώνει το κέντρο βάρους. Άνετοι φαίνονται και ο Κώστας με τον Αντρέα, ενώ λίγο πιο πίσω έρχεται κι ο Αντώνης με το Husky, δουλεύοντας ενίοτε και κάποιες υπερωρίες στις στηρίξεις με το καλό, carbon γροιλανδέζικο κουπί του. Στο τέλος, καταφέρνουμε όλοι μαζί να περάσουμε αυτό το απαιτητικό κομμάτι χωρίς προβλήματα. Καβατζάροντας τον Άγιο Γεώργιο, τον τελευταίο κάβο πριν την Πόθια, χαλαρώνουμε.
“Οι προγνώσεις έδειχναν ενίσχυση του ανέμου για τις επόμενες μέρες και ήταν σχεδόν βέβαιο ότι 1-2 μέρες θα τις χάναμε, μένοντας στεριά. Το πρόγραμμα είχε αρχίσει να ζορίζει.”
Στην Πόθια βγήκαμε στην παραλία ακριβώς έξω από τον λιμενοβραχίονα. Εκεί, όσο τακτοποιούσαμε τα πράγματα, μαζεύτηκε ένα τσούρμο από πιτσιρίκια 5-6 χρονών, που άρχισαν να ρωτάνε για τα σκάφη. Πιάσαμε λίγο την κουβέντα και με μερικούς ντόπιους, ιδιοκτήτες σε ένα από τα μαγαζάκια εκεί, για να μας προσέχουν τα σκάφη όσο θα ήμασταν στη Χώρα, μέχρι που κάποια στιγμή, ενώ ακόμα ντυνόμαστε και τακτοποιούμε, ακούμε τον Αντώνη να λέει «ρε παιδιά πού είναι το μαύρο τσαντάκι μου;». Είχε βγάλει όλα τα πράγματά του έξω από το σκάφος, με τα ταμπούκια ανοιχτά αλλά το μαύρο τσαντάκι, που είχε μέσα λεφτά, κάρτες και ταυτότητες, φαινόταν σαν να είχε κάνει φτερά. Αρχίσαμε αμέσως να ψάχνουμε και εμείς. Γύρω από το σκάφος, μέσα στα δικά μας ταμπούκια, μήπως τυχόν το είχε αφήσει πουθενά κατά λάθος, παντού.
Μήπως οι πιτσιρικάδες ήταν τελικά σεσημασμένοι πορτοφολάδες της Καλύμνου και την ώρα που μιλούσαμε με κάποιους από αυτούς, κάποιοι άλλοι κατάφεραν και ξάφρισαν τον Αντώνη; Μέχρι κι αυτό μας πέρασε από το μυαλό. Μα πού πήγε το τσαντάκι; Φάγαμε τον τόπο και είχαμε πραγματικά ανησυχήσει όλοι, ενώ ταυτόχρονα έπεφτε και το σκοτάδι. Τελικά, σε μια απέλπιδα, έσχατη απόπειρα, ο Αντώνης αποφάσισε να ανοίξει και το μικρό μπροστινό day-hatch, στο οποίο «αποκλείεται να είναι μέσα, καθώς δεν χωράει εκεί το μαύρο τσαντάκι». Ευτυχώς, το μπροστινό day-hatch του Husky αποδείχθηκε τελικά αρκετά μεγάλο για να χωρέσει το μαύρο τσαντάκι. Το είχε βάλει εκεί μηχανικά ο Αντώνης και όταν άνοιξε το καπάκι τα αποκαλυπτήρια έστειλαν την καρδιά του στη θέση της.
Στην Κάλυμνο μας έκανε το τραπέζι ο καπτα-Νικόλας, φίλος της ομάδας που παρακολουθούσε την αποστολή καθημερινά. Φάγαμε εκλεκτά εδέσματα εκείνο το βράδυ. Μας έφερε αστακό, ψάρια, γαρίδες, χταπόδι καρπάτσιο, μύδια και διάφορα άλλα. Ήπιαμε και λίγο κρασί, κάναμε κι ένα μικρό περίπατο και πέσαμε για ύπνο. Είναι ωραία η Πόθια το βράδυ φωτισμένη.
Τα πράγματα ζορίζουν
Μπροστά μας ξημέρωνε η 4η μέρα της αποστολής και θα είχαμε πολλή δουλειά στο κουπί. Οι προγνώσεις έδειχναν ενίσχυση του ανέμου για τις επόμενες μέρες και ήταν σχεδόν βέβαιο ότι 1-2 μέρες θα τις χάναμε, μένοντας στεριά. Το πρόγραμμα είχε αρχίσει να ζορίζει. Περιθώριο παράτασης της αποστολής πέραν των 10 ημερών συνολικά, δεν υπήρχε για κανέναν μας. Επομένως, αν θέλαμε να έχουμε ελπίδες να την ολοκληρώσουμε εντός χρόνου, θα έπρεπε τώρα να γράψουμε όσα περισσότερα μίλια μπορούσαμε. Αφού κάνουμε μια μικρή στάση στην Ψέριμο, να καταφέρουμε τον μισό περίπλου της Κω, φτάνοντας μέχρι την Καρδάμαινα. 36-37 μίλια στο σύνολο.
Με τον ήλιο να μας στραβώνει και λίγο σπρέι από τις σπιλιάδες που κατεβάζουν τα βουνά, βάζουμε πλώρη για Ψέριμο. Το λατρεύω αυτό το νησί. Το επισκέφθηκα για πρώτη φορά το 2014, στα 1000 Μίλια, και είχα μείνει έκθαμβος από την ομορφιά του. Είναι ο ορισμός της απλότητας. Είναι όλα τόσο όμορφα, καθαρά και συγυρισμένα. Κάναμε εκεί τη στάση μας και συνεχίσαμε. Στο στενό ανάμεσα στην Ψέριμο και την Κω έχει πολλή κυκλοφορία. Μεγάλα ξύλινα τουριστικά σκάφη που πηγαινοέρχονται το ένα πίσω από το άλλο, με τη μουσική στη διαπασών και τους τουρίστες να ζουν το όνειρό τους. Περνάμε ανάμεσά τους προσεκτικά και μετά από λίγη ώρα πιάνουμε Κω. Δεν είναι παρά λίγα μίλια που χωρίζουν τα δυο μας ακριτικά νησιά μεταξύ τους.
Κατά το μεσημέρι ο Βοριάς δυναμώνει και δεν αργεί να υψώσει κυματισμό στο surf zone, καθώς κατεβαίνει ανεμπόδιστος στη βόρεια ακτή της Κω. Σκαρφαλώνουμε με την μπάντα ανάμεσα στα μεγάλα, απλωμένα κύματα, με ένα χαμόγελο να σχηματίζεται ασυναίσθητα στο πρόσωπο. Μακάρι να είχαμε λίγο παραπάνω χρόνο για παιχνίδι. Λίγο πριν καβατζάρουμε το Ψαλίδι, δεκάδες kite-surfers μπροστά μας γαζώνουν την παράκτια ζώνη. Υπήρξε μια σκέψη να ανοιχτούμε για να περάσουμε όσο το δυνατόν πιο μακριά τους, αλλά αυτό θα μας έτρωγε πολύ χρόνο. Αποφασίσαμε να περάσουμε ανάμεσά τους. Οι περισσότεροι μας βλέπουν και μας αφήνουν χώρο. Μέχρι που βλέπω κάποιον να έχει πάρει πορεία για πάνω μου. Ανοίγομαι όσο μπορώ. Τον κοιτάζω συνεχώς. Με βλέπει κι αυτός. 50 μέτρα, 20 μέτρα, 10 μέτρα. Καθώς έρχεται με ταχύτητα κατά πάνω μου, βλέπω τον τρόμο στο βλέμμα του και μια απελπισία που υποδεικνύει ότι δυσκολεύεται να κουμαντάρει την αετοσανίδα. Δίνω φουλ ισχύ, κάνει κι αυτός ό,τι μπορεί και ευτυχώς καταφέρνει να περάσει σχεδόν ξυστά, στα 2-3 μέτρα.
Στη νότια πλευρά της Κω, τα βουνά ορθώνονται επιβλητικά, με μεγάλες, σχεδόν κάθετες πλαγιές, που ξεκινούν απ’ τη θάλασσα. Κατεβάζουν χοντρές σπιλιάδες που έρχονται από μπροστά μας και κάνουν το κουπί δύσκολο. Έχουν μείνει καμιά 10αριά μίλια για Καρδάμαινα αλλά προχωράμε αργά. Ο ήλιος αρχίζει να κρύβεται πίσω από τις ψηλές κορυφογραμμές. Η ομάδα κρατάει καλά. Υπολογίζω ότι ακόμα και με τις πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις, θα έχουμε φτάσει με το τελευταίο φως. Όμως στη θάλασσα τίποτα δεν είναι βέβαιο. Μπορεί να χρειαστεί να διανυκτερεύσουμε έκτακτα σε κάποια αποκομμένη, βραχώδη ακτή. Ο Αντρέας έχει ένα ξαφνικό πόνο στον ώμο. Αλλάζει λίγο στυλ στην κουπιά και κρατάει ρυθμό σταθερά, υπομονετικά, με πείσμα. Περνώντας και το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης, οι ριπές του αέρα αλλάζουν διεύθυνση και έρχονται από τα πρύμα, δίνοντάς μας λίγη ταχύτητα. Λίγο μετά τη δύση του ήλιου, με τα φώτα πλεύσης αναμμένα, οι γάστρες μας βγαίνουν στην πρώτη παραλία της Καρδάμαινας.
Εκεί ήρθε και μας βρήκε η κ. Δήμητρα Γιάχου, μία εξαιρετική κυρία, με την οποία είχαμε γνωριστεί το 2014. Χάρηκα πολύ που την ξαναείδα μετά από 8 χρόνια. Φορτώσαμε τα πράγματά μας στο αυτοκίνητό της και πήγαμε όλοι μαζί για φαγητό. Η Δήμητρα φρόντισε να μας βρει και δωμάτια. Κάναμε ένα ντους και κοιμηθήκαμε αμέσως.
“Στα μισά είδαμε να έρχεται από μακριά ένα μεγάλο πλοίο. Ήταν το κοντεϊνεράδικο ALASA που πήγαινε για Κύπρο. Κράταγε γύρω στους 12-13 κόμβους. Καθώς οι πορείες μας διασταυρώνονταν, μίλησα στον ασύρματο με το βαπόρι, για να συνεννοηθούμε.”
Αποθεραπεία και συνεχίζουμε
Αποφασίσαμε την επομένη να μη σαλπάρουμε για Νίσυρο αλλά να μείνουμε μια μέρα στην Κω. Οι λόγοι ήταν η πρόγνωση που ανέβαζε τον Βοριά στο 6-7, ο ώμος του Αντρέα που χρειαζόταν αποθεραπεία και, επιπλέον, ότι έπρεπε επιτέλους να κάνουμε και μια δειγματοληψία. Με Βοριά στη νότια κόστα της Κω δεν θα υπήρχε κυματισμός να αναδεύσει τα μικροπλαστικά, οπότε οι συνθήκες θα ήταν κατάλληλες. Το πρωί δώσαμε μια ακόμα συνέντευξη, τηλεοπτική αυτή τη φορά, και η υπόλοιπη μέρα μέχρι το απόγευμα πέρασε χαλαρά. Κατά τις 5 κατεβήκαμε με τον Αντώνη για τη δειγματοληψία. Κατεβάσαμε τον πλωτήρα στο νερό, τον δέσαμε στο Gnarly Dog, σετάραμε το ρολόι και ξεκινήσαμε. Το κουπί είναι δύσκολο με τον δειγματολήπτη. Η αντίσταση είναι μεγάλη. Η μέτρηση επιτάσσει να μην ξεπεράσουμε τον 1,5 κόμβο, αλλά ούτως ή άλλως δεν μπορείς να πας παραπάνω. Κωπηλατώ έχοντας κατά νου να κρατάω ευθύγραμμη πορεία και σταθερή ταχύτητα. Δίπλα μου ο Αντώνης με το Husky, για την υποστήριξη, τη φωτογράφιση και την κάλυψη. Ένα ταχύπλοο μας βλέπει από μακριά και έρχεται κοντά μας νομίζοντας ότι χρειαζόμαστε βοήθεια. Όλα καλά, κάνουμε νόημα, και συνεχίζουμε. Η πρώτη δειγματοληψία πραγματοποιήθηκε με επιτυχία. Το βράδυ βγήκαμε έξω για φαγητό και μετά πέσαμε για ύπνο. Την επόμενη μέρα θα είχαμε το πέρασμα για Νίσυρο.
Οι επόμενες τρεις μέρες κύλισαν αρμονικά. Κάθε μέρα και πιο κοντά στον τελικό μας προορισμό. Στη Νίσυρο φτάσαμε νωρίς το πρωί, που σήμαινε ότι είχαμε στη διάθεσή μας αρκετό χρόνο για να τη γυρίσουμε. Το νησί είναι ένα θαύμα. Κάθε γωνιά του κι ένα μικρό έργο τέχνης, από τα περιποιημένα σπίτια μέχρι τα πανέμορφα ψηφιδωτά από βότσαλα που συναντάς παντού καθώς περπατάς στα δρομάκια της Χώρας. Ανεβήκαμε μέχρι την Παναγία Σπηλιανή και ανάψαμε ένα κεράκι. Κοιτάζω τη θάλασσα μέσα από τα αψιδωτά, ανοιχτά παράθυρα. Τα καταφέραμε και σήμερα. Κατά το μεσημέρι ανεβήκαμε στο ηφαίστειο. Παράξενο τοπίο, κατάλευκο, σαν να βρίσκεσαι σε άλλον πλανήτη, με μια μυρωδιά από θειάφι να αναδύεται από παντού. Κατά το απόγευμα φύγαμε με τα σκάφη από το Μανδράκι βάζοντας ρότα για Πάλους, λιγότερα από δυο μίλια ανατολικά. Στην πορεία κάναμε και μια ακόμη δειγματοληψία, μιας και οι συνθήκες ήταν καλές. Στους Πάλους στρώσαμε έξω για ύπνο. Μια παλέτα αποχρώσεων του γαλάζιου, του πορτοκαλί και του ροζ απλώνεται στον ουρανό. Γιατί να μην είναι η κάθε μέρα της ζωής μας τόσο όμορφη; Ή μήπως αν ήταν κάθε μέρα τόσο όμορφη, τελικά καμία μέρα δεν θα ξεχώριζε ως κάτι το ιδιαίτερο; Το ταξίδι με το καγιάκ εγείρει πάντα και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Ειδικά, λίγο πριν τον ύπνο.
Το κροσάρισμα για Τήλο, την επόμενη μέρα, την 7η της αποστολής, έγινε απροβλημάτιστα, με το κλασικό 4άρι να φρεσκάρει κάπου στην πορεία. Στα μισά περίπου της διάσχισης, είδαμε να έρχεται από μακριά ένα μεγάλο πλοίο. Κοίταξα στο marinetraffic και είδα ότι ήταν το κοντεϊνεράδικο ALASA που πήγαινε για Κύπρο. Κράταγε γύρω στους 12-13 κόμβους. Καθώς οι πορείες μας διασταυρώνονταν, μίλησα στον ασύρματο με το βαπόρι, για να συνεννοηθούμε. Απάντησε ο κάπτεν, του έδωσα στίγμα, του είπα να μας προσέχει και ότι θα τον περιμένουμε να περάσει. Ευγενικά προσφέρθηκε και να στρίψει λίγο το πλοίο, χαμηλώνοντας την πορεία του, για να μας δώσει μεγαλύτερη αίσθηση ασφάλειας. Κατά το μεσημέρι φτάσαμε στα Λιβάδια, που είναι και το λιμάνι του νησιού. Εκεί μας περίμενε ο φίλος της ομάδας Παναγιώτης Φλεβοτόμος, έμπειρος σέρφερ και καθηγητής στο σχολείο της Τήλου, ο οποίος ανέλαβε να μας βρει δωμάτια και να μας ξεναγήσει. Η Τήλος είναι ήσυχη. Από τουρισμό έχει κυρίως ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Το νησί σου μεταδίδει μία γαλήνια αίσθηση. Το βράδυ καθίσαμε με τον Παναγιώτη σε ένα μπαράκι και ήπιαμε τις μπύρες μας, ανοίγοντας ατελείωτες συζητήσεις γύρω από την κοινή μας αγάπη. Τη θάλασσα και τα θαλάσσια σπορ.
Την επόμενη μέρα ο καιρός ήταν απαγορευτικός για πλεύση. Ένα 7άρι γεμάτο, με ριπές 8. Ακόμα και τα μεγάλη σκάφη ήταν δεμένα στο λιμάνι, οπότε καθίσαμε και εμείς στη στεριά. Πλέον είμαστε πολύ κοντά στον τερματισμό. Είναι ωραίο και να αράζεις καμιά φορά. Βλέπεις τον τόπο, χαλαρώνεις, έχεις χρόνο να μιλήσεις με τους δικούς σου. Στα μεγάλα εξπεντίσιον ακόμα και αυτό, το να μιλήσεις με την οικογένειά σου, γίνεται με το ρολόι. Δέκα, άντε δεκαπέντε λεπτά το πολύ, δυο-τρία γραπτά μηνύματα και αυτό είναι όλο. Ευτυχώς, έχουμε και το Live Map, που είναι μεγάλη υπόθεση για τους δικούς μας. Ξέρουν ανά πάσα στιγμή πού βρισκόμαστε, κάτι το οποίο καταπραΰνει σημαντικά την ανησυχία τους. Μιας και είχαμε πλέον χρόνο, κάναμε και μια τρίτη δειγματοληψία, μέσα στον κόλπο των Λιβαδιών. Κατέβαζε, όμως, τέτοιες ριπές από το βουνό και ο δειγματολήπτης είχε τόσο μεγάλη αντίσταση, που η ρυμούλκηση ήταν πραγματικά δύσκολη. Το Rebel όμως αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά πυροβόλο. Σημαντικό να μπορείς να βασιστείς στο σκάφος σου.
Πάμε για τον τερματισμό
Ημέρα 9η. Φύγαμε από την Τήλο πριν το ξημέρωμα, με ρότα για Χάλκη, περίπου 10 μίλια απόσταση το μπουγάζι. Από εκεί πλέον η Ρόδος θα ήταν μια ανάσα. Η θάλασσα μετά τα μισά αρχίζει να φουσκώνει, χτίζοντας γρήγορα ένα γεμάτο πεντάρι. Προσεγγίζοντας τη βόρεια κόστα της Χάλκης, μπαίνουμε στα αντιμάμαλα, με το κύμα να έρχεται από παντού. Κρατάμε πορεία σταθερά και σιγά-σιγά κλεινόμαστε προς τη στεριά. Σκανάροντας την ακτή, για να βρούμε κάποιο απάγκιο, εντοπίσαμε έναν πολύ μικρό και στενό κολπίσκο και μπήκαμε μέσα. Έκοβε τον καιρό τελείως. Είχε και μια μικρή αλλά πανέμορφη παραλία στο βάθος, την παραλία Αρέτα, οπότε βγήκαμε εκεί για ένα διάλειμμα. Τα νερά είναι υπέροχα. Αλλά ακόμα πιο υπέροχη η αίσθηση όταν έχεις δώσει μάχη μέσα και όλα έχουν πάει καλά. Μετά από λίγο ξαναμπήκαμε στα κόκπιτ. Περιπλεύσαμε την ανατολική κόστα του νησιού και βγήκαμε για λίγο στη Χώρα. Η εικόνα καθώς προσεγγίζεις το λιμάνι της Χάλκης, με τα περιποιημένα, πολύχρωμα σπίτια, μοιάζει σαν να έχει βγει από παραμύθι.
Λίγο πριν αγριέψει κι άλλο ο αέρας, φύγαμε από Χάλκη για την κοντινή Αλιμιά. Εκεί μας περίμεναν φίλοι Ροδίτες, που μας ετοίμασαν μία πολύ ζεστή υποδοχή και φιλοξενία. Το νησί είχε εγκαταλειφθεί εδώ και δεκαετίες. Όμως, με πολλή προσωπική δουλειά η ομάδα των φίλων μας κατάφερε να αναστηλώσει ένα μικρό μέρος του οικισμού, δίπλα στην εκκλησιά του Άη Γιώργη, λίγα μόλις μέτρα από τον όρμο του νησιού. Πλέον υπάρχει η δυνατότητα φιλοξενίας για όσους τυχαίνει να επισκεφθούν την Αλιμιά. Όλα είναι πεντακάθαρα, φρεσκοβαμμένα και τακτοποιημένα. Έχει μέχρι και Wi-Fi. Το βράδυ μπήκαν στα κάρβουνα ψάρια και το κρασί έρευσε άφθονο. Έχουμε γίνει όλοι μια παρέα. Γέλια, χαμόγελα και πειράγματα διαχέονται στην ατμόσφαιρα. Η ψυχή όλων μας ευφραίνεται στον μέγιστο βαθμό.
“Νιώθεις πάντα το ίδιο μίγμα συναισθημάτων όταν διανύεις τα τελευταία μίλια του ταξιδιού. Κυρίως χαρά, ειδικά όταν έχει προηγηθεί μάχη και μεγάλη αβεβαιότητα, αλλά και μια μικρή λύπη που το ταξίδι τελειώνει.”
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε χαλαρά. Είχαμε μόλις 3-4 μίλια για τον τερματισμό στη Ρόδο. Ο Αντώνης ξύπνησε λίγο νωρίτερα και έπεσε στο νερό για μια τελευταία δειγματοληψία. Μία ακόμη αποστολή της ομάδας, η 12η κατά σειρά, οδεύει προς το τέλος της. Νιώθεις πάντα το ίδιο μίγμα συναισθημάτων όταν διανύεις τα τελευταία μίλια του ταξιδιού. Κυρίως χαρά, ειδικά όταν έχει προηγηθεί μάχη και μεγάλη αβεβαιότητα, αλλά και μια μικρή λύπη που το ταξίδι τελειώνει. Είναι υπέροχο που καταφέραμε όλοι μαζί να φτιάξουμε αυτή την ομάδα. Τα κομάντα που κάναμε μαζί την αποστολή, τον Κωστή, τον Ανδρέα και τον Αντώνη, αλλά και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που μας παρακολουθούσαν από μακριά. Η ομορφιά της ζωής έγκειται στην απλότητα. Να έχεις μερικούς καλούς ανθρώπους δίπλα σου, να ζεις την κάθε στιγμή συνειδητά, ως έναν ξεχωριστό σταθμό στο ταξίδι και να μπορείς να έχεις μια θετική συνεισφορά στον κόσμο. Ήταν μια απαιτητική αποστολή το Ικαρία – Ρόδος. Όμως, η διαχείριση της αβεβαιότητας, των δυσκολιών και του πόνου, μας δίνει τη δυνατότητα να ωριμάσουμε ακόμα περισσότερο ως άνθρωποι. Διανύουμε τα τελευταία μέτρα μέχρι την Κάμειρο Σκάλα. Μέσα στο μικρό λιμανάκι ανάβουμε τα καπνογόνα. Οι πλώρες ακουμπούν στη ροδίτικη γη. Αγκαλιαζόμαστε. Ένα ακόμα ταξίδι τελείωσε. Κάθε στιγμή του όμως, θα ζει μέσα μας για πάντα.
Κωνσταντίνος Ντιλιακός
Ένα ακόμη expedition, το 2022, ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Για εμάς, το φετινό Ικαρία – Ρόδος ήταν ουσιαστικά η συνέχεια του περσινού Εύβοια – Ικαρία, που υπό ιδανικές συνθήκες θα το ολοκληρώναμε την ίδια χρονιά. Όμως, οι υποχρεώσεις και οι περιορισμοί της καθημερινότητας δεν το επέτρεψαν και έτσι έγινε σε δύο σκέλη. Κάθε εμπόδιο για καλό βέβαια γιατί φέτος στην παρέα προστέθηκε και τέταρτο μέλος της ομάδας, ο Αντώνης.
Κάθε ταξίδι ξεκινάει πολύ πριν τον απόπλου, με τον σχεδιασμό των σκελών και όλων των παραμέτρων που πρέπει να ληφθούν υπόψη αλλά και των απαιτητικών προπονήσεων. Όλη αυτή η διαδικασία μας δίνει δύναμη και μας κρατάει σε εγρήγορση έχοντας κάτι «καλό» να περιμένουμε. Έτσι, κυλάει πιο γρήγορα ο χειμώνας και μαζί και η άχαρη πολλές φορές καθημερινότητα.
Για το φετινό ταξίδι αφετηρία ήταν ο περσινός τερματισμός, ένα μέρος που είχε μείνει στην καρδιά μας, με ανθρώπους ζεστούς και φιλόξενους. Είχαμε προσμονή να τους συναντήσουμε και πάλι και πραγματικά η συναισθηματική φόρτιση και η συγκίνηση ήταν μεγάλη όταν φτάσαμε στον Ναυτικό Όμιλο και ανταμώσαμε με τους φίλους μας. Δυστυχώς, η πίεση του χρόνου δεν μας επέτρεψε να τους συναντήσουμε όλους και να περάσουμε λίγο παραπάνω χρόνο στο νησί. Το πρόγραμμα ήταν σφιχτό και οι προγνώσεις του καιρού όχι και οι πιο αισιόδοξες.
“Τέτοιου είδους ταξίδια δοκιμάζουν σώμα και πνεύμα και απαιτούν απόλυτη προσήλωση «μεγεθύνοντας» αντίστοιχα οποιαδήποτε «έννοια» της ζωής αφήνεις πίσω. Αυτό το ταξίδι, τελικά, δεν θα τολμούσα να το επιχειρήσω με κανέναν άλλον μαζί, πλην του Άγγελου, του Αντρέα και του Αντώνη.”
Δεν θα σταθώ σε περιγραφή της κάθε ημέρας του ταξιδιού χωριστά, γιατί είναι τόσες πολλές οι αναμνήσεις και οι εικόνες, που πραγματικά θα χρειαστούν πολλές σελίδες αφήγησης. Δεν θα σταθώ στις τοποθεσίες και στα μέρη που είδαμε, παρόλο που αποτελούσαν όνειρο ζωής για εμένα όλα αυτά τα ακριτικά νησιά που επισκεφτήκαμε. Θα σταθώ στο πνεύμα της ομάδας, όπου ακόμη μια φορά αποδείχθηκε πόσο σημαντική είναι η συνεργασία και η ομαδικότητα σε ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα. Ενωμένοι σαν μια γροθιά, μέρα με τη μέρα, ερχόμασταν αντιμέτωποι και με μια διαφορετική πρόκληση κάθε φορά. Ο καιρός δεν βοήθησε φέτος και το άγχος της επόμενης ημέρας, για το αν θα μπορούσαμε να αποπλεύσουμε, ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Προσωπικά, όσο οι μέρες περνούσαν, η αβεβαιότητα αυτή σε συνδυασμό με το συναίσθημα ότι έχω αφήσει πίσω για πολλές ημέρες αγαπημένα πρόσωπα που αγωνιούσαν, με έφερε σε ένα οριακό σημείο για το αν θα συνέχιζα το ταξίδι. Η υπόλοιπη ομάδα, με το ψυχολογικό boost που μου έδωσε, με κράτησε κυριολεκτικά σε «θέση μάχης» και κατάφερα να συνεχίσω. Τέτοιου είδους ταξίδια δοκιμάζουν σώμα και πνεύμα και απαιτούν απόλυτη προσήλωση «μεγεθύνοντας» αντίστοιχα οποιαδήποτε «έννοια» της ζωής αφήνεις πίσω. Αυτό το ταξίδι, τελικά, δεν θα τολμούσα να το επιχειρήσω με κανέναν άλλον μαζί, πλην του Άγγελου, του Αντρέα και του Αντώνη.
Ο τερματισμός στη Ρόδο ή καλύτερα στην Αλιμιά μιας και για μένα ο πραγματικός τερματισμός ήταν εκεί, ήταν εντυπωσιακός και μια ακόμα εμπειρία ζωής. Εκεί, συναντήσαμε ανθρώπους που μας θύμησαν… Ικαρία, ζεστούς και φιλόξενους. Η εμπειρία στο blutopia επίσης θα μας μείνει για χρόνια στη μνήμη. Δεν κολυμπάς κάθε μέρα σε κλουβί με μερικές χιλιάδες τσιπούρες, χωρίς να φας τελικά ούτε μια από αυτές!
Μετά από ένα τέτοιο ταξίδι, οι εικόνες και οι αναμνήσεις σε συντροφεύουν για μήνες, τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσεις να σχεδιάζεις το επόμενο…
Ανδρέας Σανδαλής
Πέρασαν ήδη λίγοι μήνες αφότου ολοκληρώσαμε το ταξίδι. Τα έντονα συναισθήματα και η έκρηξη αδρεναλίνης που προκαλεί, καιρό τώρα έχουν πια καταλαγιάσει και ίσως είναι η πιο σωστή ώρα να το φέρω πίσω στο μυαλό μου και να τα μοιραστώ.
Θυμάμαι να έχουμε φτάσει με το πλοίο στον Εύδηλο της Ικαρίας και από ‘κει οδικώς στον Άγιο Κήρυκο, απ’ όπου και άρχισε η φετινή περιπέτεια. Η γνώριμη άγρια ομορφιά της ήταν η καλύτερη εκκίνηση. Οι φίλοι μας βοήθησαν για μία ακόμη φορά και πολύ ευγενικά μας παραχώρησαν τον χώρο στον Ναυτικό Όμιλο Ικαρίας για διανυκτέρευση. Δυστυχώς ο χρόνος μας κυνηγούσε και δεν μπορέσαμε να χαρούμε περισσότερο τη φιλοξενία τους. Συμφωνήσαμε όμως μεταξύ μας ότι ένας περίπλους Ικαρίας θα μπει στα προσεχή μας σχέδια.
Χάραμα οι πλώρες κοίταζαν τη Θύμαινα και η χαρά της πρώτης μέρας ταξιδιού είχε ξεκινήσει. Είναι οι στιγμές που ενώ κωπηλατείς, αναρωτιέσαι τι θα φέρει μπροστά σου το νέο ταξίδι και πώς θα εξελιχθεί. Βρίσκεσαι με τρεις φίλους, μέλη της ομάδας, με τους οποίους έχεις ονειρευτεί θαλασσινές περιπέτειες, έχεις προετοιμαστεί για αυτές και επιτέλους τις ζεις μέσα από το κόκπιτ του αγαπημένου σου σκάφους. Δοκιμασμένοι, αγαπημένοι και έμπιστοι άνθρωποι και σκάφη λοιπόν!
Σε αυτό το expedition ο καιρός έπαιξε πολύ με το μυαλό και τα συναισθήματά μας. Αλλά πάντα έτσι δεν γίνεται; Αυτός βγάζει το πρόγραμμα και εμείς προσαρμοζόμαστε. Ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του, πότε του κρυβόμαστε και πότε τον χρησιμοποιούμε. Εφέτος λοιπόν τουλάχιστο δύο φορές θεωρήσαμε, με βάση τις προγνώσεις, ότι δεν θα ολοκληρωθεί το ταξίδι. Ευτυχώς όμως εξελίχθηκε διαφορετικά.
Τα σκάφη μας άγγιξαν γύρω στα δεκατρία νησιά και νησίδες, το κάθε ένα και διαφορετικό. Τι φοβερό προνόμιο σε ένα ταξίδι να φέρνεις στην πορεία σου τόσα και τέτοιας ομορφιάς μέρη. Με τους προορισμούς αυτούς να μετατρέπονται σε άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους Έλληνες, αναρωτιόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε, όντας εκεί με αυτόν τον μοναδικό τρόπο. Τι να πρωτοθυμηθείς, όμορφες παραλίες με όλες τι αποχρώσεις του γαλάζιου, άγρια κοφτερά βράχια, βραχονησίδες που σου προσφέρουν λίγο απάγκιο για να κάνεις διάλειμμα εν πλω καταμεσής του κροσαρίσματος, την ελληνική σημαία να ανεμίζει σε λιμανάκια ή να ξεχωρίζει ζωγραφισμένη στο ανάγλυφο της Καλύμνου, την άγρια μη συμβατή με τις προσδοκίες της «τουριστικής μας βαριάς βιομηχανίας» όψη της Πόθιας, την υπέροχη ακτογραμμή, μακριά από ξενοδοχεία, στην νοτιοανατολική Κω στο λυκόφως και δαρμένη από έντονες σπιλιάδες, τον όμορφα απόκοσμο κρατήρα της Νισύρου, τον μικρό παράδεισο στην Ψέριμο που μεταμορφώνεται όταν γεμίζει τουρίστες, τα παιδάκια να παίζουν στο λιμάνι των Λειψών, το πρωινό φως στον Αρχάγγελο της Λέρου, το εκκλησάκι που δεσπόζει τόσο ψηλά στα βράχια της Τελένδου, η μαγική αγκάλη του όρμου Λιβάδια της Τήλου, η κρυφή παραλία στη βόρεια ακτογραμμή της Χάλκης που μας χάρισε το πιο όμορφο μπάνιο, τα χρώματα των σπιτιών που αντικρίζεις μπαίνοντας στο λιμάνι της Χάλκης, ο μικρός παράδεισος που έχουν φτιάξει φίλοι στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στην Αλιμιά, ο ύπνος σε παραλία χωρίς σκηνή και η προσπάθεια να κρατήσεις τα μάτια λίγο ακόμη ανοιχτά, ρουφώντας τη μαγεία του νυχτερινού ουρανού ενώ η κούραση της μέρας σε έχει καταβάλλει.
“Οι ξεχωριστοί άνθρωποι μας έδειξαν τον δικό τους παράδεισο, μας σκλάβωσαν με τη φιλοξενία τους και το πόσο μας νοιάστηκαν. Χωρίς τους συγκεκριμένους ανθρώπους, το ταξίδι θα είχε χάσει τη μισή του μαγεία.”
Δεν είναι όμως μόνο τα μαγικά μέρη, είναι και οι υπέροχοι άνθρωποί τους. Φίλοι που μας υποδέχτηκαν, μας βοήθησαν, που έκαναν το ταξίδι μας αξέχαστο γεμίζοντάς μας υπέροχες στιγμές και τους είμαστε ιδιαίτερα ευγνώμονες για αυτό. Τους βρήκαμε στην Ικαριά και μας έκαναν να νιώθουμε κι εμείς μέρος του νησιού, ιστιοπλόοι στην Κω που βλέποντας τα καγιάκ στ’ ανοιχτά νόμισαν ότι μας πήρε ο καιρός και έτρεξαν να προσφέρουν βοήθεια, στην Κάλυμνο που μας χάρισαν μεταξύ άλλων ένα γεύμα με όλους τους καρπούς της θάλασσας, στην Ψέριμο μία γιαγιά που με καλοσύνη μου έλεγε ότι «όλα τα νησάκια παιδί μου είναι καλά», ο καπετάνιος του container ship ΑΛΑΣΑ που προσφέρθηκε να αλλάξει πορεία για να δώσει χώρο σε τέσσερα μικροσκοπικά πλεούμενα, στην μαγική Χάλκη ο Αντιδήμαρχος που μας συνάντησε στην προβλήτα και μοιραστήκαμε μία όμορφη συζήτηση για τον τόπο, στην Αλιμιά και τη Ρόδο οι ξεχωριστοί άνθρωποι που μας έδειξαν τον δικό τους παράδεισο, μας σκλάβωσαν με τη φιλοξενία τους και το πόσο μας νοιάστηκαν. Χωρίς τους συγκεκριμένους ανθρώπους το ταξίδι θα είχε χάσει τη μισή του μαγεία θαρρώ.
Όταν μιλάμε για τις υπέροχες αυτές εμπειρίες μας και τις ξαναφέρνουμε στο μυαλό, μας γεννάται μία ακόρεστη λαχτάρα για περισσότερες. Κάθε ταξίδι κλείνει με την υπόσχεση για το επόμενο που θα έρθει. Και ναι, ήδη τριγυρνάνε στο μυαλό τρελές σκέψεις!
Αντώνης Σωτηρόπουλος
Τα παιδιά θα ξεκίναγαν από την Εύβοια για να φτάσουν στην Ικαρία και εμείς θα περνάγαμε τις επόμενες ημέρες μπροστά από τον υπολογιστή, παρακολουθώντας τις κουκκίδες να ταξιδεύουν στον χάρτη. Άλλη μια αποστολή, η 11η στη σειρά, είχε μόλις ξεκινήσει και μαζί με αυτήν, όπως συμβαίνει με κάθε αποστολή της ομάδας, ταξιδεύαμε και εμείς νοερά μαζί τους.
Όταν ολοκληρώνεται μια αποστολή, βρισκόμαστε όλη η ομάδα για να συζητήσουμε την εξέλιξη της. Έτσι, και με την ολοκλήρωση της 11ης αποστολής συναντηθήκαμε όλοι, στο γνωστό μας στέκι, για να ακούσουμε τον Άγγελο, τον Αντρέα και τον Κωστή να μας διηγούνται τα όσα όμορφα και περιπετειώδη είχαν περάσει εκτελώντας το διάπλου Εύβοιας – Ικαρίας. Κάπου εκεί λοιπόν, ξεκινάει για εμένα η 12η αποστολή της ομάδας, με τον Άγγελο να μου χαμογελάει λέγοντας, «ετοιμάσου Αντώνη γιατί του χρόνου θα πάμε παρέα από την Ικαρία στη Ρόδο», ώστε να ολοκληρωθεί ο αρχικός σχεδιασμός, που δεν ήταν άλλος από ένα ναυτικό ταξίδι που να ενώνει την Εύβοια με το ακριτικό νησί της Ρόδου.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή δεν το πολύ πίστεψα. Γνώριζα πολύ καλά πως και οι τρεις καλοί φίλοι και συναθλητές, που μόλις είχαν ολοκληρώσει αυτό το δύσκολο ταξίδι, κουβάλαγαν στη πλάτη τους πολλά χρόνια εμπειρίας, δουλεύοντας συνέχεια τις τεχνικές του θαλάσσιου καγιάκ και την αντοχή τους στη δύναμη, που είναι απολύτως αναγκαία εφόδια για την ολοκλήρωση μιας τέτοιας δοκιμασίας. Εξάλλου, είχαν παίξει όλοι τους το ρόλο του εκπαιδευτή στα πρώτα μου βήματα στο νερό, (που ήταν σχετικά πρόσφατα) και αδυνατούσα να βάλω τον εαυτό μου, έστω και νοερά, δίπλα τους.
Συνέχισα να προπονούμαι συστηματικά και σχολαστικά το επόμενο διάστημα, μέχρι που λίγους μήνες αργότερα έφτασαν στην ομάδα τα πρώτα μας Rebel. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο σημείο στη κωπηλατική μου εξέλιξη και αυτό γιατί το Husky έδωσε την ώθηση που χρειαζόμουν για να πιστέψω πως με πολλή δουλειά, θα μπορούσα και εγώ να συμμετάσχω στη νέα αποστολή της ομάδας. Πράγματι, για τους επόμενους δέκα μήνες δεν υπήρξε σαββατοκύριακο που να μην βρεθούμε στο νερό. Δουλέψαμε τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε ομαδικό, επιζητώντας τις χειρότερες μετεωρολογικές συνθήκες, για να βγούμε στο νερό και να εκτελέσουμε διασώσεις. Ξυπνάγαμε στις 4 για να βγάλουμε 30 μίλια προπόνηση και προσπαθούσαμε να κατακτήσουμε όσο το δυνατό περισσότερη τεχνική κατάρτιση (στηρίξεις, ρολ κ.λπ.) ενώ κάθε δεύτερη βδομάδα βρισκόμασταν και οι τέσσερις ώστε να σχεδιάσουμε όσο το δυνατό καλύτερα την αποστολή.
Πραγματικά, αν μπορούσα να αποτυπώσω πόση δουλειά χρειάστηκε για την προετοιμασία, θα φαινόταν η ίδια η αποστολή ανέκδοτο μπροστά σε όλη αυτή την προσπάθεια. Αυτό το σκέλος έμελλε να γίνει ακόμα πιο πολύπλοκο, όταν στις πρώτες συναντήσεις που κάναμε για τον σχεδιασμό της αποστολής, τέθηκε το εξής ερώτημα: μήπως θα μπορούσαμε, εκτός από το να αφιερώσουμε την αποστολή στη προστασία των θαλασσών, να συμβάλουμε και εμείς με κάποιο τρόπο πιο ενεργά σε αυτό τον σκοπό; Είχα διαβάσει λίγους μήνες πριν ένα άρθρο για το πώς το Κέντρο Θαλάσσιών Ερευνών της Δανίας, είχε χρησιμοποιήσει ένα καγιάκ προκειμένου να σχεδιάσει και να ολοκληρώσει μια ερευνητική – ωκεανογραφική αποστολή. Αυτό ήταν… Ο σπόρος είχε φυτευτεί και κανείς μας πραγματικά δεν μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη που θα είχε αυτή η πρόταση.
Η αρχή έγινε με τον Αλέξανδρο Φραντζή, ιδρυτή και επιστημονικό υπεύθυνο του Ινστιτούτου Κητολογικών Ερευνών «Πέλαγος». Ένας άνθρωπος που έχει συνεισφέρει πάρα πολλά στην επιστήμη μας και έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στη μελέτη και την προστασία των θαλάσσιων οργανισμών και των ωκεανών.
Έγινε ιδιαίτερα γνωστός, όταν το 1998 κατάφερε να συνδέσει τους ατυπικούς μαζικούς εκβρασμούς κητωδών με τη χρήση στρατιωτικών σόναρ στην διάρκεια ναυτικών ασκήσεων, γεγονός που έδωσε διεθνώς τεράστια ώθηση, τόσο στη σχετική επιστημονική έρευνα όσο και στις προσπάθειες προστασίας των κητωδών και των ωκεανών από την ηχορύπανση.
Με τον Αλέξανδρο Φραντζή λοιπόν, ξεκίνησε ο σχεδιασμός, για το πώς η αποστολή μας θα μπορούσε να συνεισφέρει κάτι έμπρακτα στην προσπάθεια για την Προστασία των θαλασσών. Ουσιαστικά, ο άνθρωπος αυτός μας βοήθησε πάρα πολύ στην υλοποίηση αυτού του σκοπού και αυτό γιατί εκτός του ότι μας εξήγησε το πόσο σημαντικό θα ήταν να φωτογραφίζαμε τα θηλαστικά που μπορεί να βρίσκαμε στη πορεία μας, μεσολάβησε ώστε να έρθουμε σε επαφή με τη Χριστίνα Ζέρη του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσιών Ερευνών, με την ιδέα ότι θα μπορούσαμε να συνεισφέρουμε στην έρευνα για τα μικροπλαστικά, που υπάρχουν στις θάλασσές μας. Πράγματι, μιλήσαμε και συναντηθήκαμε πολλές φορές με τη Χριστίνα και το επιστημονικό προσωπικό του ΕΛΚΕΘΕ, με μοναδικό σκοπό να συνεισφέρουμε στην επιστημονική προσπάθεια καταγραφής της ποσότητας των μικροπλαστικών στο Νότιο Αιγαίο.
Στην αρχή υπήρξαν προβλήματα, όμως πραγματοποιήθηκαν πολλές δοκιμές και τελικά καταφέραμε να προσαρμόσουμε τον επιστημονικό εξοπλισμό του ΕΛΚΕΘΕ στα καγιάκ, ώστε να είναι σε θέση να μπορούν να πραγματοποιήσουν δειγματοληψίες. Μερικές βδομάδες πριν την εκκίνηση, μια επικοινωνία με τον Κωσταντίνο Τοπουζέλη από το Τμήμα Ωκεανογραφίας και Θαλάσσιων Βιοεπιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου, δημιούργησε μια τρίτη ερευνητική εργασία που δεν ήταν άλλη από τον εντοπισμό και τη φωτογράφιση με στίγμα, μεγάλης συσσώρευσης πλαστικών που θα βρίσκαμε στη ρότα μας. Οι φωτογραφίες θα αποστέλλονταν την ίδια μέρα στο Τμήμα Ωκεανογραφίας και Θαλασσίων Βιοεπιστημών, με σκοπό τη δορυφορική επεξεργασία και την εξαγωγή συμπερασμάτων (ωκεανογραφική τηλεπισκόπηση). Η εξαγωγή ωκεανογραφικών συμπερασμάτων μέσω της τηλεπισκόπησης είναι ένα από τα απαραίτητα εργαλεία για την ανίχνευση πλωτών θαλάσσιων πλαστικών, λόγω της εκτεταμένης κάλυψης περιοχής και της συχνής παρατήρησης.
Όλα τα παραπάνω σχεδιάστηκαν με ιδιαίτερη προσοχή, μέσω πολλών δοκιμών και σκοπό είχαν, εκτός από την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, και την «ενεργοποίηση» πολιτών που βρίσκονται στη θάλασσα και μπορούν, ο κάθε ένας από τη μεριά του, να συνεισφέρουν στο επιστημονικό έργο για τη προστασία των θαλασσών. Οι επιστημονικές αποστολές δεν μπορούν να καλύπτουν όλα τα νερά της Ελλάδας και ούτε όλες τις εποχές κάθε έτους. Έτσι, υπάρχουν κενά γνώσης σε ό,τι αφορά τα ωκεανογραφικά δεδομένα. Αυτά τα κενά μπορούν να συμπληρώνουν παρατηρήσεις ανθρώπων, που ασχολούνται με τη θάλασσα και είναι αριθμητικά πολύ περισσότεροι από τους επιστήμονες.
Από τη μεριά μου λοιπόν, τόσο η σωματική προετοιμασία όσο και η επιστημονική για την ολοκλήρωση της αποστολής, αποτέλεσαν ένα προσωπικό άθλο που όμοιό του δεν είχα ξανά αντιμετωπίσει.
Ήρθε λοιπόν η πολυπόθητη ημέρα και βρεθήκαμε πλήρως αρματωμένοι, στον Ναυτικό Όμιλο Ικαρίας, με τα μικρά μας σκάφη, έτοιμα για το μεγάλο τους ταξίδι. Εδώ, πρέπει να ευχαριστήσω θερμά τους ανθρώπους του ΝΟΙ για την άψογη φιλοξενία τους στο πανέμορφο νησί της Ικαρίας. Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 04:30 το πρωί και η αγωνία μου κορυφώθηκε. Δεν κοιμήθηκα και πολύ εκείνο το βράδυ, περιμένοντας γεμάτος ανυπομονησία την ώρα που θα βρισκόμασταν στο νερό και επιτέλους αυτή η ώρα είχε έρθει. Ένα-ένα τα σκάφη έπεφταν στο νερό, στη μικρή γλίστρα μπροστά από τον Ναυτικό Όμιλο, με τις πρώτες ηλιαχτίδες να ξεπροβάλουν για να φωτίσουν το ξεκίνημά μας. Μια μικρή ανασυγκρότηση και ξεκινάμε για το πρώτο μας κροσάρισμα, Ικαρία – Θύμαινα. Το ταξίδι είχε πια ξεκινήσει…
“Η ομορφιά της φύσης, όταν βρίσκεσαι τόσες ημέρες κοντά της, σε κάνει να εστιάζεις στην ουσία των απλών πραγμάτων, κατανοώντας τη ματαιότητα που σε γεμίζουν οι μεγάλες πόλεις και ο σύγχρονος τρόπος ζωής.”
Είχαμε αφιερώσει τόσες πολλές ώρες όλο τον προηγούμενο χρόνο στη προετοιμασία, που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι πράγματι είχαμε ξεκινήσει. Δεν μπορούσα να πιστέψω επίσης, ότι ο καιρός δεν θα μας έκανε το χατίρι, ούτε την πρώτη ημέρα αλλά ούτε και τις επόμενες, και έτσι παρόλο που ο σχεδιασμός της πρώτης μέρας ήταν να φτάσουμε στην Πάτμο, τελικά καταλήξαμε σε ένα μικρό αλλά πανέμορφο κολπίσκο στη νοτιοανατολική πλευρά των Φούρνων, με το κροσάρισμα για Πάτμο να αναβάλλεται για την επόμενη λόγω των δυνατών βοριάδων.
Κάπως έτσι κύλησαν και οι επόμενες 9 ημέρες. Ισχυροί βοριάδες, απίστευτα ακρογιάλια πανέμορφες εικόνες, φιλόξενοι άνθρωποι και μια καθημερινή αγωνιώδης ανάλυση των καιρικών συνθηκών – με τις εφαρμογές να είναι λίγο πιο απαισιόδοξες από την πραγματικότητα. Ικαρία, Θύμαινα, Φούρνοι, Πάτμος, Λειψοί, Λέρος, Κάλυμνος, Ψέριμος, Κως, Νίσυρος, Τήλος, Χάλκη, Αλιμιά και Ρόδος. Για εμένα η πιο δύσκολη στιγμή ήταν στην Κω όταν μετά από 12 ώρες κουπί από την Κάλυμνο, φτάσαμε στην Καρδάμαινα. Εκεί μας έκλεισε ο καιρός, αφού τα 4 με 5 bf που είχαμε όλες τις προηγούμενες ημέρες φόρτωναν σε 6 με 7 bf κάνοντας το πέρασμα για Νίσυρο απλά αδύνατο. Εκεί ήταν και η πιο δύσκολη στιγμή της αποστολής γιατί τέθηκε σοβαρά το ενδεχόμενο να ακυρωθεί, να μπούμε στο καράβι και να επιστρέψουμε. Από τη μια ήταν τόσο μεγάλη η προετοιμασία της αποστολής που δεν μπορείς εύκολα να δεχτείς μέσα σου την «ακύρωση», από την άλλη η ασφάλεια όλων ήταν μη διαπραγματεύσιμη και όσο και αν είχαμε δουλέψει σε αυτές τις συνθήκες, το ανοιχτό πέλαγος δεν αφήνει περιθώρια για λάθη. Εξάλλου, η σωστή ναυτική αντίληψη δεν προϋποθέτει μόνο τη γνώση για δύσκολα περάσματα αλλά κυρίως το πότε και πού πρέπει να σταματήσεις. Τελικά αποφασίσαμε να περιμένουμε άλλη μια ημέρα, κάτι που αποδείχτηκε σωτήριο γιατί πάρα τις άσχημες προβλέψεις, ο καιρός μας άφησε ένα μικρό παράθυρο και πραγματοποιήσαμε το κροσάρισμα στη Νίσυρο. Μετά από αυτό ήμασταν πολύ κοντά στην ολοκλήρωση της αποστολής.
Μετά από δέκα ημέρες και περισσότερα από 200 ναυτικά μίλια στη θάλασσα, καταφέραμε να φτάσουμε στη Ρόδο, γεμάτοι συναισθήματα, εικόνες και εμπειρίες που θέλεις πολύ καιρό για να επεξεργαστείς και να βάλεις σε μια σειρά. Η ομορφιά της φύσης, όταν βρίσκεσαι τόσες ημέρες κοντά της, σε κάνει να εστιάζεις στην ουσία των απλών πραγμάτων, κατανοώντας τη ματαιότητα που σε γεμίζουν οι μεγάλες πόλεις και ο σύγχρονος τρόπος ζωής.
Παρόλο που η 12η αποστολή της ομάδας ήταν ιδιαίτερη απαιτητική, η σωστή προετοιμασία και το δέσιμο της ομάδας ήταν τα εφόδια όχι μόνο για την ολοκλήρωσή της αλλά και για την επιτυχή κάλυψη των ερευνητικών μας εργασιών που σε αυτές τις καιρικές συνθήκες πραγματικά ήταν σχεδόν αδύνατη. Πέρα από τις μαγικές εικόνες των νησιών, γεμίσαμε και συναισθήματα αφού η φιλοξενία των ανθρώπων σε αυτά τα ακριτικά μέρη πραγματικά σε σκλαβώνει. Γυρίσαμε στον Πειραιά με δεκάδες νέους φίλους στην καρδιά μας και με την ευχή να τα ξαναπούμε γρήγορα.
Τέλος, ένα μεγάλο προσωπικό ευχαριστώ στον Άγγελο, στον Ανδρέα και στον Κώστα, στους καλούς μου φίλους, συναθλητές και ναυτικούς συντρόφους, χωρίς τους οποίους τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
…και η 13η αποστολή μόλις έχει ξεκινήσει.
Διαβάστε ακόμη: