Το όνομά της θα το έπαιρνε από τη θάλασσα στην οποία ανδρωθήκαμε ναυτικά, τον Νότιο Ευβοϊκό Κόλπο.
Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο, ίσως και ακατόρθωτο, αλλά πλέον δεν υπάρχει γυρισμός.
Το θαλάσσιο καγιάκ είναι τελικά ένα μικρό πλοίο, στο οποίο εσύ είσαι ο καπετάνιος, ο μηχανικός, ο ναύτης.
Κάθε φορά που το σκάφος αφήνει τη στεριά και γλιστράει στο νερό, η ίδια ανάλαφρη αίσθηση.
Κάτι τέτοιες στιγμές συντονίζεται κάθε κύτταρό σου με τον τόπο, με το βουνό και με το κύμα.
Ο άνεμος ευνοϊκός, μας βοηθά στο κουπί, ενώ την ίδια στιγμή τα σύννεφα βαραίνουν και σκουραίνουν.
