Η φωτιά σιγοκαίει και μας φωτίζει το πρόσωπο. Το σκοτάδι απλώνεται βαρύ και υγρό.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το στρουμπουλό σκαφάκι που με μύησε στον κόσμο του sea-kayak.
Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο, ίσως και ακατόρθωτο, αλλά πλέον δεν υπάρχει γυρισμός.
Κάθε φορά που το σκάφος αφήνει τη στεριά και γλιστράει στο νερό, η ίδια ανάλαφρη αίσθηση.
Κάτι τέτοιες στιγμές συντονίζεται κάθε κύτταρό σου με τον τόπο, με το βουνό και με το κύμα.
Το μόνο καλό από τέτοιες οδύσσειες είναι αυτό το συναίσθημα στο τέλος, ότι τα κατάφερες.
