Ένας από τους σημαντικότερους ανασταλτικούς παράγοντες για την αγορά ενός καγιάκ είναι το μέγεθός του, και ειδικότερα, το μήκος του. Είναι γεγονός ότι πολλοί από εμάς δεν διαθέτουν στο σπίτι τους αποθηκευτικό χώρο για ένα αντικείμενο που φτάνει ή και ξεπερνά τα 5 μέτρα σε μήκος. Μία από τις καλύτερες λύσεις σε αυτή την περίπτωση είναι τα διαιρούμενα καγιάκ (modular kayaks). Σκάφη άκαμπτα, που βασίζονται στα μονοκόμματα αδερφάκια τους, αλλά έχουν τη δυνατότητα να διαιρεθούν σε κομμάτια, για πολύ πιο εύκολη αποθήκευση.
Τη θάλασσα την αγάπησα από μικρό παιδί, το ίδιο ισχύει και για το κουπί. Η ζωή μου όλη περιστρέφεται γύρω από αυτήν και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αναζητούσα την ευκαιρία να βρεθώ δίπλα της. Με το καγιάκ, η πρώτη επαφή ήρθε και αυτή πολύ νωρίς, όταν στην Ύδρα όπου πέρναγα τα καλοκαίρια μου, ήρθαν τα πρώτα ενοικιαζόμενα «κανό» (sit-on-top kayaks). Πάντα υπήρχε η διαφωνία μου με τον άνθρωπο που τα νοίκιαζε, για τα όρια της βόλτας, ενώ κάποιες φορές που το παράκανα θυμάμαι το μικρό άσπρο φουσκωτό να με πλησιάζει, με τον χειριστή να μου κάνει σαφές, ότι αυτή είναι η τελευταία μου βόλτα…
Τα χρόνια πέρασαν, καλοί φίλοι απέκτησαν διάφορα κωπήλατα σκάφη και πάντα όταν πήγαινα μια βόλτα με το κουπί ηρεμούσα και γαλήνευα. Όσο όμορφη και αν ήταν αυτή η αίσθηση, όμως, στο τέλος της ημέρας μια μικρή δόση θλίψης με επισκεπτόταν. Θα ήθελα να απολαμβάνω την αυτονομία και την ελευθερία που σου χαρίζει το καγιάκ αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχα τη δυνατότητα να έχω ένα στην κατοχή μου. Ο κύριος λόγος ήταν χωροταξικός. Δεν είχα ποτέ τον χώρο στην κατοικία μου για να μπορώ να έχω ένα καγιάκ. Η επαφή μου με τη θάλασσα ήταν και είναι καθημερινή, σε διάφορες εκδοχές, αλλά η ιδέα της συχνής χρήσης ενός καγιάκ, σε εμένα φάνταζε απαγορευτική.
Ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ευρώπη άλλαξε την οπτική μου σε αυτό το ζήτημα. Θυμάμαι που περπάταγα σε έναν πεζόδρομο όταν το μάτι μου έπεσε σε μια βιτρίνα, όπου υπήρχαν τρία διακριτά πλαστικά κομμάτια που φαίνονταν να συνδέονται μεταξύ τους, φτιάχνοντας ένα SOT tandem καγιάκ. Αυτή ήταν και η αρχή ενός μαγικού ταξιδιού που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να φανταστώ πού θα οδηγούσε. Η εικόνα αυτή έμεινε για λίγους μήνες στο μυαλό μου, ενώ άρχισα να διαβάζω για τα διαιρούμενα καγιάκ, ανακαλύπτοντας έναν κόσμο που παντελώς αγνοούσα.
Τι είναι όμως τα διαιρούμενα καγιάκ (modular kayaks);
Τα διαιρούμενα καγιάκ είναι σκάφη που προέρχονται από ήδη υφιστάμενα καλούπια, δηλαδή ολόκληρα, μονοκόμματα καγιάκ, με την ιδιαιτερότητα ότι «κόβονται» κάθετα σε δύο ή περισσότερα σημεία, μετατρέποντας με αυτό τον τρόπο για παράδειγμα ένα σκάφος 4,2 μέτρων σε τρία κομμάτια με μήκος 1,4 μέτρα το καθένα. Αυτά ενώνονται μεταξύ τους με δύο τρόπους. Ο πρώτος αφορά το καλούπι δημιουργίας και αυτό διότι κάθε κομμάτι είναι έτσι κατασκευασμένο, ώστε να κουμπώνει με το άλλο, σαν ένα παζλ. Ο δεύτερος τρόπος, που ασφαλίζει ουσιαστικά τον προηγούμενο, είναι οι δέστρες. Κάθε εταιρεία χρησιμοποιεί το δικό της τύπο δέστρας, που ο ρόλος τους είναι να κρατάνε το παζλ ενωμένο στις δυνάμεις που δέχεται το σκάφος στη θάλασσα.
Αφού διάβαζα, λοιπόν, χαρακτηριστικά και γνώμες ανθρώπων που τα είχαν δοκιμάσει, άρχισα να σκέφτομαι ότι τελικά, ίσως το καγιάκ να μην είναι απαγορευμένος καρπός για εμένα. Κάποιες άσχημες συγκυρίες σε μια δύσκολη περίοδο στη ζωή μου, με έκαναν να αναζητήσω μια νέα βαλβίδα προσωπικής αποσυμπίεσης. Tα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους.
Το πρώτο μου διαιρούμενο καγιάκ, ήταν ένα εισαγωγικό μοντέλο SOT, συνολικού μήκους 2,7 μέτρων, πλάτους 66,6 εκ. και συνολικού βάρους 18 kg, που διαιρείτο σε δύο όμοια κομμάτια. Εκείνη την περίοδο είχα στην κατοχή μου ένα μικρό αυτοκίνητο πόλης, ενώ ο αποθηκευτικός χώρος στο σπίτι ήταν ελάχιστος. Σας τα γράφω αυτά, γιατί η πρώτη μεγάλη έκπληξη ήρθε όταν διαπίστωσα ότι αυτά που ένιωθα ως εμπόδια για την ενασχόλησή μου με το άθλημα, απλά δεν υπήρχαν. Τα κομμάτια μπορούσαν να αποθηκευτούν οπουδήποτε (μέχρι και κάτω από το κρεβάτι), ενώ αν ήταν όρθια δεν καταλάμβαναν πάνω από 1 τ.μ. Τα μετέφερα εύκολα στο εσωτερικό του αυτοκινήτου, ενώ ακόμα και η πρόσβαση στην όποια παραλία ήταν αστεία υπόθεση, με τη μεταφορά κάθε κομματιού ξεχωριστά σε παντός είδους εδάφους.
Ο ενθουσιασμός και η χαρά μου ήταν τεράστια και με αυτό το σκαφάκι πέρασα πολλές ωραίες στιγμές στο νερό. Γρήγορα ήρθαν και οι πρώτοι περιορισμοί, που οφείλονταν στον τύπο και στο μικρό μέγεθος του σκάφους. Την πρώτη ημέρα που είχε λίγο κύμα παραπάνω, το σκάφος γέμισε νερό και η πλεύση του είχε γίνει αρκετά δύσκολη. Για να λυθεί το θέμα αυτό αλλά και για να μπορώ να κάνω τις βόλτες μου με παρέα, προμηθεύτηκα ένα ακόμα κομμάτι ίδιων διαστάσεων που μετέτρεψε το καγιάκ σε διπλό, με το μήκος πλέον στα 4 μέτρα. Το χάρηκα και το χαίρομαι ακόμα με την οικογένεια και με φίλους, δίνοντας στο καλοκαίρι και στη θάλασσα μία άλλη διάσταση. Τα μίλια μαζεύονταν, ο κορμός και τα χέρια δυνάμωσαν και πια είχε μπει το μικρόβιο για τα καλά.
Διάβαζα σε αυτό εδώ το site της ομάδας όλα αυτά που έκαναν τα παιδιά και ζήλευα. Σκεφτόμουν κροσαρίσματα και πολυήμερα ταξίδια και έτσι πριν έναν χρόνο έγινε το μεγάλο βήμα. Εκτός του ότι γνώρισα την υπέροχη παρέα του South Evian Gulf team, από την οποία πήρα μεγάλη υποστήριξη, απέκτησα και το πρώτο μου sit-in σκάφος. Ένα σκαρί 4,2 μέτρα, με πλάτος 60 εκ., το οποίο διαιρείτο σε τρία κομμάτια, με το μικρότερο μάλιστα να χωράει και να μπαίνει μέσα στο μεγαλύτερο (σαν μπαμπούσκα), μετατρέποντας τα τρία κομμάτια σε δύο. O τρόπος που «κουμπώνει» το σκάφος είναι ακριβώς ίδιος με του sit-on-top.
Με αυτό το σκάφος ακολούθησα την ομάδα στις δράσεις της αλλά έκανα και τα πρώτα solo βήματα. Με έβαλε στη λογική να αναπτύξω την τεχνική του αθλήματος και μου χάρισε απλόχερα μαγικές εικόνες και στιγμές στη θάλασσα όλο το χρόνο, με τις καιρικές συνθήκες να μην είναι πλέον απόλυτα δεσμευτικός παράγοντα. Σίγουρα, τα διαιρούμενα λόγω κατασκευής και όταν ο καιρός αγριεύει δείχνουν τις αδυναμίες τους. Μια ελαφριά ταλάντωση, όπως και το μικρό χτύπημα των κομματιών μεταξύ τους σε έντονο κυματισμό, είναι δεδομένα. Συνήθως οι εταιρείες βάζουν όριο χρήσης τα 3-4 bf. Θεωρώ πως είναι λίγο υπερβολικοί αλλά αυτό έχει να κάνει και με την εμπειρία του καθενός. Σε κάθε περίπτωση, τα διαιρούμενα καγιάκ είναι πολύ πιο ασφαλή από οποιαδήποτε φουσκωτή κατασκευή. Επίσης, οι δέστρες χρειάζονται έλεγχο και αλλαγή αν υπάρχει φθορά (σχετικά μικρό κόστος) ανάλογα και με την ποιότητα, αλλά χρειάζεται να επέλθει αρκετή χρήση για την εν λόγω αλλαγή.
Όλον αυτόν τον καιρό έχω διαπιστώσει το ενδιαφέρον του κόσμου για τα διαιρούμενα καγιάκ και αυτός είναι ο κύριος λόγος δημιουργίας του συγκεκριμένου άρθρου. Για εμένα τα διαιρούμενα καγιάκ, μου έδωσαν τη δυνατότητα να κυνηγήσω το απίθανο σε μια θάλασσα πιθανοτήτων. Για αυτό θα έχουν πάντα τον σεβασμό μου και μια θέση στην καρδιά μου.