Οι άνθρωποί μας, σύντροφοι, φίλοι, οικογένεια, που μένουν στη στεριά περιμένοντάς μας να επιστρέψουμε με το καγιάκ, είτε έχουμε ανοιχτεί στο πέλαγος σε κάποιο εξπεντίσιον, είτε έχουμε βγει για προπόνηση, βιώνουν την όλη εμπειρία πολύ διαφορετικά. Η Θάλεια και η Άννα περιγράφουν το πώς έχουν ζήσει όλη την κωπηλατική διαδρομή του Φώτη και του Παναγιώτη αντίστοιχα, από την πρώτη τους επαφή με το καγιάκ μέχρι σήμερα.
Οι ακτές των ψυχών μας
Γράφει: Θάλεια Παντελή
Όλα ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2014. Ο Φώτης αντιμετώπιζε τότε κάποιες δυσκολίες με τη δουλειά του, με την πίεση, το άγχος, το εργασιακό περιβάλλον. Αυτή η δυσφορία οφειλόταν στις εξωτερικές συνθήκες, είχε όμως και μια υπαρξιακή πλευρά… Τον έβλεπα να περνάει πολλές άγονες ώρες μπροστά στον υπολογιστή και φορτιζόμουν κι εγώ.
Ώσπου μια μέρα το «σερφάρισμα» σ’ ένα αχανές τοπίο απέκτησε συγκεκριμένο στόχο. Το kayaking! Στην αρχή σκέφτηκα πως αυτό θα έμενε σ’ ένα θεωρητικό επίπεδο, όπως κανείς παρακολουθεί ατέλειωτους ποδοσφαιρικούς αγώνες χωρίς να αποφασίζει ποτέ να παίξει ποδόσφαιρο. Και του είπα γελώντας: «ήθελες ν’ ασχοληθείς με κάτι καινούργιο και βρήκες κάτι τόσο δύσκολο και το οποίο απαιτεί τόσο πολύπλοκο και ογκώδη εξοπλισμό;»
Πίστευα πως ήταν μια περαστική μανία. Πώς θα ξεπερνούσε, άραγε, την αναβλητικότητα, το «είναι δύσκολο» που έλεγε συχνά μπροστά σε απλούστερα εγχειρήματα; Ήταν όμως μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, όταν τον είδα να προχωρά με σταθερότητα και επιμονή. Το όνειρό του αυτό άρχισε να γίνεται πραγματικότητα και να υπερβαίνει τις όποιες δυσκολίες. Τον είδα να παθιάζεται αγοράζοντας τον εξοπλισμό, να ψάχνει για εκπαιδευτές, να ταξιδεύει μακριά για να μάθει τις τεχνικές πλεύσης κοντά τους και μέσα απ’ αυτό το ταξίδι να γνωρίζει θαυμάσιους ανθρώπους.
Ως εκπαιδευτικός η ίδια, πιστεύω στη διαρκή προσπάθεια για μάθηση και πρόοδο. Όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας. Πιστεύω στη «δημιουργική ροή» και στο συναίσθημα πληρότητας και ευτυχίας, όταν επιδίδεται κάποιος σε αυτό που αγαπά και τον εμπνέει. Κι αυτή η προσωπική ιστορία που βίωσα από κοντά, ήταν η απτή απόδειξη ότι ποτέ δεν είναι αργά για μια μεγάλη αλλαγή και εξέλιξη στη ζωή μας, για μια υπέρβαση του εαυτού μας. Ήταν ευεργετικό και για τον ίδιο αλλά και για τη σχέση μας.
Όταν ρώτησα τον Άγγελο, τον αρχηγό του SEGT, της ομάδας kayak που ο Φώτης διάλεξε (και όπου έγινε δεκτός), ποια είναι τα κριτήρια επιλογής ενός μέλους, μου απάντησε «καλοσύνη, ακεραιότητα, αξιοσύνη». Όταν, λοιπόν, ο Φώτης λείπει σε μια νέα εξόρμηση μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, όπου ξέρω ότι ανακαλύπτει νέα τοπία, νέες θάλασσες και χαίρεται, είμαι κι εγώ χαρούμενη.
Γιατί όπως λέει και ο Χαλίλ Γκιμπράν στον «Κήπο του Προφήτη» για το ζευγάρι:
Να στέκεστε μαζί, κι ωστόσο όχι πολύ κοντά μαζί:
Γιατί οι κολόνες του ναού στέκονται χώρια,
κι η βαλανιδιά και το κυπαρίσσι δεν φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.
Κι αφήστε να υπάρχουν αποστάσεις στην ένωσή σας.
Αφήστε τους ανέμους του ουρανού να χορεύουν ανάμεσά σας.
Αγαπάτε ο ένας τον άλλο, αλλά μη φτιάχνετε δεσμά από την αγάπη:
Αφήστε την αγάπη να είναι σα μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές των ψυχών σας.
Σύντροφος καγιάκερ
Γράφει: Άννα Βαμβόλη
Αύγουστος 2004. Η αγορά ενός πτυσσόμενου καγιάκ ήταν η πρώτη μας επαφή με το άθλημα. Είμαστε διακοπές και βοηθάω τον άντρα μου στο στήσιμο του καγιάκ. Όλοι μας κοιτάζουν λίγο περίεργα, προσπαθώντας ίσως να καταλάβουν που θα καταλήξει όλο αυτό. Μας πλησιάζει ένας κύριος και μας ρωτάει στα αγγλικά «τι φτιάχνουμε». Ξεκινάει λοιπόν μια συζήτηση περί καγιάκ (στα αγγλικά πάντα), ώσπου εμφανίζεται ένας πιτσιρικάς και φωνάζει «μπαμπά! Μπαμπά!». Γυρνάει ο κύριος στο παιδάκι και του λέει -σε άπταιστα ελληνικά!- «τώρα έρχομαι». «Έλληνας;» του λέω, «Έλληνας» απαντάει γελώντας! «Κι εμείς!» του απαντάω. «Συγγνώμη ρε παιδιά, σας πέρασα για ξένους!»
Εμ, βέβαια, ποιος Έλληνας θα καθόταν στον ήλιο μία ώρα να στήσει καγιάκ; Μπαίνει ο Παναγιώτης με το καγιάκ στο νερό, και όσο απομακρύνεται από την παραλία και μικραίνει η φιγούρα του, αρχίζω να μαζεύω κοχύλια. Λίγη ώρα μετά γυρίζω το βλέμμα μου και τον βλέπω να στρίβει πίσω από τον βράχο! Σκέφτομαι να βουτήξω αλλά δεν μπορώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από τη θάλασσα, περιμένοντας να δω το καγιάκ.
Αφού έχω «αποψιλώσει» όλη την παραλία, μια ανησυχία κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Έχει περάσει ήδη μία ώρα και σκέφτομαι ότι ίσως ήρθε η στιγμή να καλέσω το Λιμενικό. Ευτυχώς, βλέπω στον ορίζοντα την κοκκινόμαυρη φιγούρα να στρίβει! Επανέρχεται η καρδιά μου στη θέση της και βγαίνοντας ο άντρας μου λέει «βρήκα κύμα και ψιλοζορίστηκα!».
Το 2010 γνωρίστηκε με την ολιγομελή τότε ομάδα των καγιάκερ και τα ταξίδια σε κοντινούς προορισμούς γίνονται πραγματικότητα. Άλλοτε για αναψυχή και άλλοτε για καλό σκοπό. Η αβεβαιότητα και η αγωνία άρχισαν να καταλαγιάζουν μέσα μου, σκεπτόμενη ότι αν συμβεί κάτι, όλο και κάποιος θα ενημερώσει τις Αρχές ή θα τον βοηθήσει να πιάσει στεριά!
Η ομάδα μεγάλωσε, απέκτησε όνομα και πολύ ικανά μέλη στην κωπηλασία και όχι μόνο. Στις συναντήσεις δίνουν μεγάλη σημασία στην εκπαίδευση των μελών στις τεχνικές διάσωσης και όλοι μαζί αποφασίζουν τους νέους προορισμούς, βάζοντας πάντα τον πήχη ψηλά! Η ενσωμάτωση στο SEGT, μας έδωσε την ασφάλεια ότι δεν είσαι μόνος στη μέση του πουθενά! Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε το πάθος και η αγάπη για το θαλάσσιο καγιάκ και βέβαια ότι η ομάδα είναι δεμένη σαν μια γροθιά και είναι πάντα σε ετοιμότητα για όλα! Η αίσθηση του «περιμένω στην ξηρά να γυρίσει ο Οδυσσέας», τώρα δεν συνοδεύεται πια από τόση ανασφάλεια και αγωνία.
Τώρα ο στόχος είναι η ολοκλήρωση ενός ξύλινου καγιάκ, που ετοιμάζεται με πολύ μεράκι στο υπόγειο-καρνάγιο του σπιτιού μας!