Οθωνοί
- Ημέρα 1η. Μετά από σύντομη παραμονή στους Οθωνούς για τις τελευταίες λεπτομέρειες, ετοιμαζόμαστε για τον απόπλου. Στο νησί συναντήσαμε τον καπτα-Σπύρο, συνταξιούχο πλοίαρχο που είχε γυρίσει όλη την Ελλάδα με τη θαλαμηγό Romana. Όταν του είπαμε για την αποστολή κάθισε κι έγραψε μια χειρόγραφη επιστολή την οποία μας έδωσε για να την παραδώσουμε στην άλλη άκρη της Ελλάδας, στον φίλο του τον Παπαγιώργη στο Καστελλόριζο. Στο λιμάνι του Άμμου έχουν μαζευτεί από νωρίς το πρωί όλοι οι κάτοικοι του νησιού για να μας αποχαιρετήσουν. Χτυπάνε οι καμπάνες της εκκλησίας. Πέφτουμε στην θάλασσα έχοντας μπροστά μας 1000 ναυτικά μίλια μέχρι την άλλη άκρη της Ελλάδας. Το σχέδιο προβλέπει να πιάσουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερα λιμάνια για να διαδώσουμε το πόσο σημαντικό είναι να γίνουμε εθελοντές δότες μυελού των οστών, προκειμένου να σώσουμε μία παιδική ζωή. Πρώτος σταθμός η Ερείκουσσα και στη συνέχεια Κέρκυρα.
Κέρκυρα
- Ημέρα 3η. Μικρή στάση στο ακρωτήρι Λευκίμμης και στη συνέχεια κατάπλου στον Κάβο για διανυκτέρευση. Εκεί συναντήσαμε τον Τζος, ο οποίος ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια το δικό του ταξίδι με τα πόδια από την Μ. Βρετανία και τη μικρούλα Εύη η οποία μας πλησίασε και θέλησε να περιεργαστεί από κοντά τα καγιάκ. Και οι δύο μας έδωσαν δύναμη να συνεχίσουμε το δικό μας μεγάλο ταξίδι. Είναι πάντα συγκινητικό όταν συναντάς κι άλλους ταξιδιώτες στον δρόμο σου. Διαφορετικές πορείες, διαφορετικά μέσα, κοινός παρονομαστής το ταξίδι και η περιπέτεια.
Ιόνιο Πέλαγος
- Ημέρα 4η-8η. Έχοντας αφήσει πίσω μας την Κέρκυρα πιάνουμε διαδοχικά Παξούς, Αντιπαξούς, Πρέβεζα, Λευκάδα, Μεγανήσι και Ιθάκη. Στο Νυδρί τα κοριτσάκια ήρθαν να μας αγκαλιάσουν και να βγούμε φωτογραφία. Στο Μεγανήσι κοιμηθήκαμε έξω χωρίς σκηνές. Τόσα κουνούπια και τόσο επιθετικά δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Είχα αφήσει ένα μικρό άνοιγμα μόνο για να αναπνέω και καταφέρνουν να μπουν κι από εκεί. Κακώς δεν έστησα σκηνή. Στην Ιθάκη μας περίμενε ο Λιμενάρχης Α.Α. Αποστόλης Κάτσινος, ο οποίος μας έδωσε τιμητική πλακέτα του Υπολιμεναρχείου, για το εγχείρημα, μια αναγνώριση που μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Μεταξύ Αντιπαξών και Πρέβεζας διασταυρωθήκαμε με ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο. Μικρά και μεγάλα σκάφη, όλα πλωτά είναι.
Πάτρα
- Ημέρα 15η. Ο σύλλογος Χάρισε Ζωή, συνάδελφοι από την τράπεζα και το Πανεπιστήμιο Πατρών μάς υποδέχτηκαν στηρίζοντας τον σκοπό της αποστολής, την εθελοντική δωρεά μυελού των οστών. Ήταν μία από τις πολυπληθέστερες και πιο συγκινητικές υποδοχές σε όλο το εγχείρημά μας. Ο Κορινθιακός είναι μπροστά μας. Στο στενό του Ρίου – Αντιρρίου έχει βγάλει λίγη θάλασσα και έχει και ρεύμα αλλά προχωράμε αβίαστα. Τόσα χρόνια προετοιμασίας και σκληρών προπονήσεων στη θάλασσα του Νότιου Ευβοϊκού Κόλπου, στη βάση μας, αποδίδουν καρπούς.
Διώρυγα Κορίνθου
- Ημέρα 20η. Έχουμε αφήσει πίσω τη Δυτική Ελλάδα και βρισκόμαστε σε ένα από τα πιο κομβικά σημεία του ταξιδιού. Σε ένα μοναδικό τοπίο σαν αυτό των στενών στη διώρυγα της Κορίνθου, δεν μπορείς παρά να σταματήσεις για λίγα λεπτά προκειμένου να νιώσεις το δέος και να θαυμάσεις αυτό το ιστορικό επίτευγμα μηχανικής που άλλαξε την Ελλάδα. Μέχρι το σημείο αυτό έχουμε ήδη γράψει περισσότερα μίλια από ό,τι στο καθένα από τα προηγούμενα εγχειρήματά μας. Στα Ίσθμια βλέπω για πρώτη φορά από την εκκίνηση του ταξιδιού γονείς, συγγενείς και μερικούς καλούς φίλους. Έχουν έρθει επίσης παιδιά από έναν τοπικό χορευτικό σύλλογο και χορεύουν παραδοσιακούς χορούς. Μετά τη φιέστα, μας καλούν να πούμε και δυο λόγια για την αποστολή.
Σαρωνικός
- Ημέρα 22η – 26η. Τα παιδιά είναι το κίνητρο και η κύρια έμπνευσή μας σε αυτό τον υπερμαραθώνιο ανοιχτής θαλάσσης. Από τον μικρό φίλο μας στην Σαλαμίνα, τον Παντελή που έχει ξεκινήσει εδώ και 2 χρόνια να ασχολείται με το καγιάκ ήρεμων νερών, έως τους πιτσιρικάδες στο Ελληνικό και ιδίως τα παιδιά που δίνουν τη δυσκολότερη μάχη στις ογκολογικές του “Αγία Σοφία”. Αυτό που κάνουμε εμείς είναι αστείο, ως προς τη δυσκολία, μπροστά στη δική τους δοκιμασία. Στο Σούνιο θα ξαναδούμε μερικούς καλούς φίλους. Αφήνουμε πίσω μας Αττική και Σαρωνικό και ετοιμαζόμαστε πλέον για Αιγαίο. Μπαίνουμε πλέον στα δύσκολα, καθώς το Αιγαίο είναι μια θάλασσα που δεν σηκώνει αστεία. Δυνατό χαρτί μας, όμως, η ψυχολογία και ότι η ομάδα για μία ακόμη φορά δουλεύει ρολόι. Όλα έχουν πάει καλά μέχρι εδώ και συνεχίζουμε με άλλον αέρα. Το μόνο που με προβληματίζει είναι ότι η αποστολή έχει περάσει απαρατήρητη μέχρι εδώ από τα μεγάλα ΜΜΕ. Είμαστε στην Αττική και δεν έχει έρθει ούτε ένας δημοσιογράφος να ρωτήσει για το εγχείρημα και τον σκοπό του. Είναι απογοητευτικό. Πάλι καλά που υπάρχουν και τα κοινωνικά δίκτυα. Τη σελίδα μας στο fb την ενημερώνουμε δυο και τρεις φορές τη μέρα.
Γυάρος
- Ημέρα 28η. Βγήκαμε ανάμεσα στα ερείπια του κολαστηρίου της Γυάρου, ποτισμένα από την οδύνη των βασανισμένων ψυχών. Τόσο κοντά στις υπόλοιπες Κυκλάδες ο βράχος αυτός στέκει εκεί σαν μια κραυγή υπενθύμισης του πόσο αβίαστα μπορεί ο πολιτισμός μας να κυλήσει στη βαρβαρότητα. Μήπως όμως διατηρούνται και σήμερα παρόμοιες νησίδες βίας και αποκλεισμού δίπλα μας και απλά αρνούμαστε να τις δούμε; Το νησί είναι γεμάτο λαγούς, που χοροπηδάνε σα γάτες ανάμεσα σε μπάζα και σκουριασμένα σίδερα. Μπαίνω μέσα στα κτήρια για να πάρω μερικές φωτογραφίες. Έχουμε διανύσει σχεδόν τη μισή απόσταση της αποστολής μέχρι εδώ. Πάμε καλά.
Μπουγάζι Σύρου – Τήνου
- Ημέρα 30η. Ο Κώστας δεν μπορεί να συνεχίσει λόγω ενός πόνου στον ώμο, που υποδηλώνει μυϊκό τραυματισμό. Συνεχίζω μόνος, όπως προβλέπει το πλάνο σε τέτοιες περιπτώσεις. Έχει βγάλει έναν 4άρη Ανατολικό και τον έχω στα όρτσα για Τήνο. Ο STEL HEKTOR, το σκάφος μου, πετάει, έχουμε γίνει ένα. Ο άνεμος φρεσκάρει διαρκώς αλλά βγάζουμε ροπές και κατά το μεσημέρι πιάνουμε Τήνο, όπου μας περιμένει ο καπετάν Αντώνης Αλοίμονος. Το βράδυ επισκεπτόμαστε έναν καινούργιο φίλο που γνωρίσαμε την ίδια μέρα, τον καπτά-Κώστα, στο καΐκι του, την Κούλα Φλυτζάνη, το όνομα της μάνας του. Ο Κώστας έχει το σκάφος για σπίτι όλον τον χρόνο και τα κάνει όλα μόνος του, δεν έχει πλήρωμα. «Δεν βγαίνω για βοηθό».
Τήνος
- Ημέρα 30η. Στον παιδικό σταθμό της Τήνου. Τα παιδιά δείχνουν ενθουσιασμένα και ρωτάνε διαρκώς για το ταξίδι. Είναι μια μικρή γιορτή. Ξαφνικά, κάποιο παιδάκι ξεκινάει να μιμείται την κίνηση της κωπηλασίας καγιάκ και αμέσως αρχίζουμε όλοι να τραβάμε κουπί σαν ομάδα! Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, τον πόνο των ασταμάτητων προπονήσεων σε πισίνες και θάλασσες, τους προπονητές μας που ούρλιαζαν να μην σπάμε υπό πίεση, το κυνήγι της επίδοσης και του ατομικού ρεκόρ, το σμίλεμα της αυτοπειθαρχίας, τις απογοητεύσεις, τις επιτυχίες, τη χαρά που ένιωσα όταν κρέμασα το πρώτο μου μετάλλιο στο στήθος. Αυτά τα παιδιά, μου ξύπνησαν μνήμες.
Κουφονήσι
- Ημέρα 34η. Σάββατο βράδυ και στο Κουφονήσι πέσαμε πάνω στη γιορτή των ψαράδων, που γίνεται κάθε χρόνο. Με προσκάλεσαν να πω κι εγώ δυο λόγια για την αποστολή και έδειξαν να συγκινούνται. Μίλησα για τον παιδικό καρκίνο, τους είπα ότι είναι μια ιάσιμη ασθένεια σε πάνω από 80% των περιπτώσεων αλλά και ότι θα πρέπει να γίνουμε περισσότεροι εθελοντές δότες μυελού των οστών, γιατί στην Ελλάδα είμαστε τελευταίοι και σε αυτόν τον τομέα. Πλέον, όμως, σου στέλνουν το κιτάκι έτοιμο σπίτι σου και δίνεις λίγο σάλιο με ένα βαμβάκι. Καταγράφεσαι, το δείγμα πάει για έλεγχο, και αν προκύψει κάποια στιγμή ανάγκη για μόσχευμα σε φωνάζουν. Παλιότερα γινόταν με παρακέντηση στο οστό της λεκάνης και ολική αναισθησία. Τώρα στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται με μια μέθοδο παρόμοια με της απλής αιμοληψίας. Σε μιάμιση ώρα έχεις τελειώσει και πας σπίτι σου, έχοντας σώσει κι ένα παιδί. Αύριο βάζουμε ρότα για Αμοργό και πρέπει να είμαι σε εγρήγορση γιατί φρεσκάρει καλός Βοριάς, δύναμη 5 και παραπάνω. Η Αμοργός είναι ένα από τα χειρότερα σημεία σε όλο το Αιγαίο όταν βγάζει Βοριά και θέλει προσοχή.
Κίναρος
- Ημέρα 36η. Κίναρος. Στο μικρό νησί με τους δυο κατοίκους, τον Γιώργο Κατσοτούρχη και τη μητέρα του, την κυρία Ειρήνη, έφτασα το απόγευμα, αφότου κρόσαρα το μπουγάζι από Αμοργό. Εκεί ήταν αραγμένα δυο καΐκια, κι ένα τρίτο ήρθε μετά. Βουτηχτάδες από Κάλυμνο, φτάνουν για πλάκα στα 70 και στα 80 μέτρα για σφουγγάρια και αστακούς. Αυτοί εντυπωσιάστηκαν από το δικό μου εγχείρημα, εγώ από τα δικά τους κατορθώματα. Μου δώσανε να φάω από την κακαβιά τους, ένα κομμάτι ψωμί και μια μεγάλη φέτα καρπούζι. Ποιά λεφτά, ποιά αξιώματα, ποιές “επιτυχημένες“ καριέρες και ψεύτικοι τίτλοι, μπορούν να ανταγωνιστούν σε πληρότητα και αλήθεια αυτή τη βαθιά ανθρώπινη στιγμή του μοιράσματος, μεσοπέλαγα; Διανυκτέρευση εδώ και αύριο ρότα για Λέβιθα και Κάλυμνο. Ο Γιώργος χτύπησε με το ψαροντούφεκο κι ένα μουγκρί, «μικρό είναι αυτό» μου είπε, το οποίο φτιάξαμε στην κατσαρόλα. Σε μια θάλασσα πιθανοτήτων συνεχίζουμε να κυνηγάμε το απίθανο.
Νίσυρος
- 40η μέρα και κατάπλους σε Νίσυρο. Βγάλαμε το σκάφος έξω και πρόλαβα να ανέβω και στο μοναστήρι της Παναγίας Σπηλιανής, όπου είχε ξενάγηση από τον Πατέρα Στέφανο, ο οποίος μου χάρισε και μια εικόνα της Παναγίας. Το νησί είναι παραμυθένιο, με μεράκι και ομορφιά σε κάθε γωνιά του. Είμαστε μια ανάσα από τη Ρόδο πλέον. Δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι έφτασα τόσο γρήγορα μέχρι εδώ και ότι το ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Πότε ήμασταν στους Οθωνούς, για πότε κοντεύουμε στο άλλο άκρο της Ελλάδας. Έχουμε, όμως, δρόμο ακόμα και μάλιστα το δυσκολότερο σκέλος του ταξιδιού είναι μπροστά μας. Ικανοποίηση αλλά και αυτοσυγκράτηση. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είμαστε στη θάλασσα, όπου όλα είναι πιθανά.
Ρόδος – Καστελλόριζο
- Ημέρα 46η. 22.30 βράδυ Τετάρτης και το σκάφος μου, ο πιστός STEL HEKTOR, είναι στο νερό. Μπροστά μας 65 μίλια μέχρι τη Ρω, 70+ μέχρι το Καστελλόριζο. Στα πρώτα μίλια τα φώτα από τη Ρόδο δυσκολεύουν το μάτι να προσαρμοστεί στο σκοτάδι. Κάθε τόσο σκύβω ελαφρά ρίχνοντας φως στην πυξίδα, προσπαθώντας να κρατήσω την πλώρη ανάμεσα στις 95 και στις 105 μοίρες. Το ρεύμα είναι ευνοϊκό και το σκάφος γλιστράει από κύμα σε κύμα με πάνω από 4 κόμβους, ξεπερνώντας συχνά και τους 5. Έχω πιάσει ρυθμό και για να μη χάσω ούτε δευτερόλεπτο, ακόμα και το ρολόι μου το κοιτάζω πάνω στην τροχιά του χεριού με το κουπί. Δεν υπάρχει φόβος, μόνο αυτοσυγκέντρωση και προσήλωση. Ο ψυχολογικός μηχανισμός στα μεγάλα κροσαρίσματα είναι πάντα ο ίδιος. Πρώτον μετράς τις ώρες μία-μία και κάθε δεδομένη χρονική στιγμή δεν εξετάζεις πόσες έχεις ακόμα μπροστά σου αλλά αναγνωρίζεις ότι έχεις κάνει πρόοδο σε σχέση με τη στιγμή που ξεκίνησες. Μετά είναι οι μικροί στόχοι που σου δίνουν προσμονή και χαρά όταν τους φτάσεις. Το ξημέρωμα που δεν αργεί, τα παράλια της Τουρκίας μετά, μια 23αρα μίλια για τη Ρω κατόπιν. Κάθε μικρός στόχος που επιτυγχάνεται σου δίνει δύναμη για τη συνέχεια. Το μάτι προσαρμόζεται και το φεγγάρι ανεβαίνει. Τα φώτα ενός φορτηγού πλοίου που έρχεται πάνω μας, μας αναγκάζουν να αλλάξουμε για λίγο πορεία, είναι αυτό το «δοντάκι» που φαίνεται στο live map. Ξημερώνει. Νύστα. Η προπόνηση που έχω κάνει στη νύστα πιάνει τόπο και σε λίγα λεπτά ο εγκέφαλος δουλεύει και πάλι καθαρά. Η εικόνα της Φωτεινής έρχεται κάθε τόσο στο μυαλό μου. Η σκέψη κάθε παιδιού που περνάει την υπέρτατη δοκιμασία, γεμίζει τα πνευμόνια μου δύναμη, διώχνοντας μακριά κάθε κόπωση. «Δεν έχεις το δικαίωμα να αποτύχεις» όπως μου είπε κι ένας καλός φίλος κατά τη διάρκεια της αποστολής. Οι ώρες περνούν. 5η ώρα, 6η, 7η… Το ξημέρωμα είναι υπέροχο, επιτρέπω στον εαυτό μου μια μικρή ανάπαυλα για να το φωτογραφίσω. Μεσημέρι, πλοία εμπορικά πηγαινοέρχονται. Ζέστη. Το ισοτονικό δεν πίνεται πια, έχει βράσει. Τα πέλματά μου πονάνε από την κόντρα. Ψάχνω να βρω σημεία στο πέλμα, λίγα τετραγωνικά εκατοστά, που να μην πονάνε για να ασκήσω πίεση. Στο καγιάκ όλη η δουλειά γίνεται στα πόδια και στον κορμό. Φτάνουμε Ρω. Οι φαντάροι μας υποδέχονται. Μικρό προσκύνημα στον τάφο της Κυράς, της Δέσποινας Αχλαδιώτη, και πάλι στο σκάφος για τον τελικό προορισμό. Καστελλόριζο. Έχουν βγει τα σκάφη έξω να μας συνοδεύσουν στα τελευταία μίλια. Στον ντόκο κόσμος και παιδιά πολλά χειροκροτούν και φωνάζουν. Στη μια βάρκα ο Παπαγιώργης, του φωνάζω ότι έχω μαζί μου το γράμμα που μου έδωσε ο καπτά-Σπύρος από τους Οθωνούς για να του το παραδώσω. Δεν υπάρχουν κανάλια, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε κάμερες. Θα είχαν άλλα σημαντικότερα θέματα να καλύψουν από τη δωρεά μυελού των οστών, από τη δυνατότητα που έχουμε να σώσουμε μια παιδική ζωή, από ένα ταξίδι που γίνεται για πρώτη φορά στη ναυτική ιστορία με καγιάκ, συνδέοντας τα δυο άκρα της πατρίδας μας. Δεν πειράζει. Εμείς συνεχίζουμε. Σε μια θάλασσα πιθανοτήτων, κυνηγώντας το απίθανο, για μια πιο δίκαιη και πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Η επιστολή
- Το γράμμα του «Κερκυραίου», του καπτα-Σπύρου από τους Οθωνούς παραδόθηκε ακέραιο από τα χέρια μου στον Παπαγιώργη στο Καστελλόριζο, ενώνοντας νοερά και συμβολικά τα δύο νησιωτικά σύνορα της Ελλάδας, από τη Δύση μέχρι την Ανατολή.
«Σπύρος Αυλωνίτης, πρώην καπετάνιος στη θαλαμηγό Romana, ο Κερκυραίος όπως με αποκαλούσατε όταν ερχόμουν στο Καστελλόριζο και τώρα συνταξιούχος, μένω στους Οθωνούς. Περιμένω να με πάρει στο τηλέφωνο ο αγαπητός μου φίλος ο Παπαγιώργης και εύχομαι τα δυο νησιά μας που κλείνουν ανάμεσά τους ολόκληρη την Ελλάδα να δημιουργήσουν μια φιλία σαν να ήταν το ένα κοντά στο άλλο με ανταλλαγή επισκέψεων. Γεια σου Παπαγιώργη και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ουζάκια που πίναμε μπροστά στο καφενείο του Μαύρου με το πλήρωμά μου και τους επιβάτες μου. Γεια σας, γεια σας, ο καπετάν Σπύρος όπως με αποκαλούσατε».
Διαβάστε ακόμη: