Απρίλης 2014. Τελευταίες μέρες πριν τον απόπλου. Κάθε μέρα ξενύχτι και τρέξιμο να ρυθμιστούν όλα στην εντέλεια αλλά πάνω που νιώθεις ότι τα πάντα είναι υπό έλεγχο, όλο και κάποια νέα εκκρεμότητα θα προκύψει από το πουθενά. Σήμερα ήταν να τελειώσω επιτέλους το πλάνο του ταξιδιού και τους χάρτες αλλά πάλι τα μετέθεσα για αύριο. Επιπλέον, θα πρέπει να τσεκάρω το φαρμακείο, να μην ξεχάσω να πάρω μια αδιάβροχη θήκη για τον έναν ασύρματο, έναν-δυο πλοηγικούς χάρτες που μου λείπουν, ένα σκοινί, να τσεκάρω τα ακτοπλοϊκά και να κλείσω τα ξενοδοχεία για το ανέβασμα. Αυτό το τελευταίο θα το αναλάβει η μάνα μου, είπε. Ευτυχώς έχω και τους φίλους και βοηθάνε όλοι, χωρίς αυτούς ομάδα δεν θα υπήρχε. Αλλά η κούραση δεν φεύγει.
Αυτές οι τελευταίες μέρες πριν τον απόπλου είναι οι πιο δύσκολες. Ξέρω ότι μόλις πέσουμε στο νερό όλη η κούραση και το άγχος θα σβήσουν σαν να τα τράβηξε μέσα της η θάλασσα μέχρι την πιο βαθιά άβυσσο. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν πολλά είδη κόπωσης, καθοριζόμενα από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι αλλά και από τον σκοπό που κάθε φορά υπηρετείς. Η κόπωση του κουπιού και μια μέρα γεμάτη στο νερό θα με βρουν αποκαμωμένο στο σκηνάκι το βράδυ κάτω από τα αστέρια, με αυτή τη γλυκιά αίσθηση ότι βγήκε τίμια το θαλασσινό «μεροκάματο». Η κόπωση της ζωής στην πόλη, αντίθετα, μου αφήνει συχνά μια πικρή αίσθηση ματαιότητας.
Έρχονται στο μυαλό εικόνες από την προετοιμασία. Βρήκα μέχρι και τους παλιούς χάρτες που είχα αποθηκεύσει στον υπολογιστή από τα τέλη του ’11 με χαραγμένα τα 1000 μίλια πάνω τους. Το μεγάλο ταξίδι που κάθε χρόνο ερχόταν και πιο κοντά. Και μετά την περσινή αποστολή του ’13, όταν ξεκίνησαν οι συζητήσεις για την επόμενη, τα δυο λόγια που ανταλλάξαμε με τον Κώστα. «Πάμε για τα 1000 του χρόνου;», «Πάμε». Κατόπιν όλα βήμα-βήμα και βάσει προγράμματος. Ευτυχώς που συνέβησαν και μερικές μικροαναποδιές στην πορεία για να έχουμε να λέμε ιστορίες.
Υπάρχουν και κάποιες μέρες, κυρίως νύχτες, που νιώθεις φόβο. Είναι ο φόβος του αγνώστου, ο φόβος της ανοιχτής θάλασσας και της πιθανής αβαρίας. Όσα μίλια και να γράψεις, από όσες φουρτούνες και να περάσεις, όση πείρα και να αποκτήσεις, αυτός ο φόβος δεν φεύγει ποτέ εντελώς, λένε οι παλιοί ναυτικοί. Απλά εξοικειώνεσαι με τον καιρό μαζί του. Είναι υγιής φόβος, αναμεμιγμένος με δέος και σεβασμό, που σημαίνει ότι η σχέση σου με τη θάλασσα έχει τοποθετηθεί πάνω στη σωστή βάση.
Προχθές ήμασταν στις Ογκολογικές του Παίδων. Εκεί γνωρίσαμε την Φωτεινή, η οποία ζωγράφισε για εμάς την παραπάνω ζωγραφιά, δυο σκαφάκια που ταξιδεύουν παράλληλα με ένα ποστάλι. Παρά τη φουρτούνα που πέρασε η ίδια, τα μάτια της ακτινοβολούσαν δύναμη, το χαμόγελό της αισιοδοξία.
Αν τυχόν πας να λιγοψυχήσεις, αν νιώσεις αδύναμος και φοβισμένος, αν ο καιρός και οι αβαρίες προσπαθήσουν να σε βγάλουν από τη ρότα σου, αρκεί η ανάκληση αυτής της εικόνας, με τη Φωτεινή να ζωγραφίζει και να γελάει, για να τα σκορπίσει όλα μακριά. Οι πλώρες πρέπει να συνεχίσουν να ανοίγουν δρόμο. Με πίστη και δύναμη.