Το σχεδιάζαμε από το καλοκαίρι και τελικά το δεύτερο σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη προϋπαντήσαμε το φθινόπωρο με τον πιο όμορφο τρόπο. Με ένα δυνατό διήμερο στους Πεταλιούς και συγκεκριμένα από το Νημποριό μέχρι το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος, τη Μεγαλόνησο, μία απόσταση σχεδόν 9 ναυτικών μιλίων.
Ανατρέχοντας στην ιστορία των νησιών μαθαίνουμε ότι οι Πεταλιοί, δέκα νησάκια, τα περισσότερα ακατοίκητα, με υπέροχα τιρκουάζ νερά και όμορφες αμμουδιές, ανήκαν κατά την τουρκοκρατία στον τοπικό πασά της Καρύστου και φιλοξενούσαν το χαρέμι του (!). Αργότερα άλλαξαν πολλά χέρια, τσάρους, βασιλιάδες, εφοπλιστές, επιχειρηματίες, παρέμειναν όμως μέχρι σήμερα ανέγγιχτα από την υπερβολή της αξιοποίησης που δυστυχώς τις περισσότερες φορές γίνεται συνώνυμο της κακοποίησης.
Απόπλους από το Νημποριό στις 11.25 το πρωί του Σαββάτου και γρήγορα αφήνουμε πίσω μας τον προστατευμένο κόλπο και πλευρίζουμε τη νησίδα Ελαφόνησο με το σμήνος των γλάρων να σηκώνεται στο πέρασμά μας. Από εκεί και για κοντά 4 μίλια κωπηλατούμε στην ανοιχτή θάλασσα, σχεδόν 3 μίλια μακριά από τη στεριά και η πρώτη ανταμοιβή μας είναι το συναπάντημά μας με τρία δελφίνια. Ο άνεμος ευνοϊκός, μας βοηθά στο κουπί, ενώ την ίδια στιγμή γύρω μας, στα βουνά της Αττικής στα δεξιά και της Εύβοιας στα αριστερά, τα σύννεφα βαραίνουν και σκουραίνουν, προμηνύοντας τον ερχομό της καταιγίδας που είχαν προβλέψει τα μετεωρολογικά δελτία. Ακούμε τα πρώτα μπουμπουνητά και βλέπουμε καθαρά την κουρτίνα της βροχής όταν πια πλησιάζουμε τα βραχονήσια Φούντι και Πράσο. Πόση γοητεία ασκούν πάνω μας αυτά τα άγρια βράχια μέσα στα βαθιά νερά!
Φτάνουμε στην παραλία στα ΒΑ του νησιού, όπου έχουμε σκοπό να κατασκηνώσουμε, με ακρίβεια λεπτών στο ραντεβού μας με τη βροχή. Τραβάμε τα καγιάκ στην άμμο και μαζευόμαστε όλοι κάτω από τον μουσαμά που είχε προνοήσει να φέρει ο ένας Γιάννης (Παπαπαναγιώτου). Σε λίγο βγαίνουν τα ρακόμελα και η τυρόπιτα, συντελώντας κατά πολύ στο ζέσταμα σώματος και ψυχής. Το μπουρίνι σφυρίζει, τα κύματα τρέχουν με ταχύτητα, ο ορίζοντας έχει θολώσει, μοναδικές στιγμές, όμορφες εικόνες!
Δεν αργεί να ανοίξει ο καιρός, κολυμπάμε στα ζεστά νερά και απολαμβάνουμε την ηρεμία μετά την καταιγίδα. Στήνουμε τις σκηνές, τακτοποιούμαστε και ετοιμάζουμε σαμπάνια και καναπεδάκια για να εγκαινιάσουμε το καινούργιο καγιάκ της έτερης Βάσως, ένα κίτρινο Etain 17.5. Αρχίζει να σκοτεινιάζει, ο Άγγελος φτιάχνει με πέτρες την πιο όμορφη εστία, κουβαλάμε ξύλα, ο Σωτήρης γκρινιάζει ότι είναι όλα βρεγμένα, όμως την φωτιά την ανάβει, στεκόμαστε όλοι γύρω της, όπως έκαναν οι άνθρωποι από πολύ παλιά, να στεγνώσουμε και να ζεσταθούμε. Ψήνουμε κρεατικά και τα ψάρια που έπιασε ο Κώστας με τη συρτή του, δύο πανέμορφα τονάκια, η νύχτα πέφτει γλυκά, είναι η ομάδα μας, η φωτιά, ο έναστρος ουρανός και τα φώτα από το απέναντι ιχθυοτροφείο στη νησίδα Λουλούδα.
Κυριακή πρωί μετά τον πρωινό καφέ, τακτοποιούμε τα πράγματά μας στα καγιάκ και ξεκινούμε για πίσω. Ο καιρός στα όρτσα, ένα γεμάτο τριάρι, μας κουράζει λίγο παραπάνω σε σχέση με το Σάββατο, αλλά έτσι είναι το καγιάκ, δεν είναι πάντα εύκολο, δεν καλοπερνάμε πάντα, τσαλακωνόμαστε, κουραζόμαστε, αγχωνόμαστε, στη θάλασσα δεν μπορείς να πατήσεις το stop και να βγεις από την πίστα, είσαι μέσα στο νερό και πρέπει να τα βγάλεις πέρα μέχρι το τέλος, όσο ζόρικα κι αν είναι. Επιστρέφοντας όμως στην ακτή, νιώθεις ευεξία και ευδαιμονία, οι ορμόνες της χαράς έχουν ανέβει και σ’ έχουν κατακλύσει. Το καγιάκ πάνω από όλα είναι βάλσαμο ψυχής.
Ποιός Ποσειδώνας!
Οι Πεταλιοί αποτελούν ένα συνήθη προορισμό για την ομάδα όταν θέλουμε να στήσουμε ένα καγιακικό διήμερο σε όμορφα νερά χωρίς να απομακρυνθούμε ιδιαίτερα από το κλεινόν άστυ. Η μορφολογία του εδάφους μαζί με κάποια αστάθεια του καιρού είναι συνδυασμός ικανός να δημιουργήσει έντονα φαινόμενα, οπότε η μετεωρολογική πρόγνωση είναι πάντα ενέργεια βαρύνουσας σημασίας και για την περιοχή. Τις μέρες που προηγήθηκαν αυτής της μικρής εξόρμησης, οι απόψεις των μετεωρολόγων διίσταντο σε εύρος που θα εγκλώβιζε εύκολα στην πολυθρόνα του τον αναποφάσιστο. Είναι όμως δεδομένο ότι ο άνθρωπος που γνωρίζει το μέλλον του είναι το πιο δυστυχισμένο πλάσμα του πλανήτη. Σ΄ αυτή τη βάση στηριγμένες βρέθηκαν δώδεκα πλώρες να σκίζουν τα νερά του κόλπου του Νημποριού, με προορισμό, μετά από εννέα μίλια, τα πράσινα νερά των Πεταλιών.
Στην πορεία δύο καταιγιδοφόρα μέτωπα μας ακολουθούσαν απειλώντας μας και υποσχόμενα υψηλά επίπεδα υγρασίας στον καταυλισμό μας. Φτάνοντας στην παραλία διαμονής οι πρώτες σταγόνες ενημέρωναν για αυτό που έρχεται. Και αυτό που ήρθε ήταν πολύ δυνατό σε αέρα και βροχή, αδύναμο όμως και ανίκανο να κάμψει το κέφι της ομάδας. Ένας μουσαμάς στημένος ανάμεσα στα αλμυρίκια, ένα ρακόμελο και πολύ κέφι αδιαφόρησαν για αυτό που η καταιγίδα έδινε σαν απειλή αλλά στα μάτια μας ήταν μαγικές εικόνες της φύσης.
Τις λιχουδιές των εγκαινίων του νέου σκάφους της ομάδας στο κενό της βροχής παράλληλα με παιχνίδι στη θάλασσα και μπάνιο υπό τον ήχο των αστραπών, ακολούθησαν το ψήσιμο του φαγητού, με υποτονική βροχή και απίστευτη διάθεση. Η επόμενη μέρα είχε αλλάξει το ύφος της δοκιμασίας με τον Ποσειδώνα σε αεράτα κέφια και σκοπό να μας δυσκολέψει την επιστροφή με ένα τριαροτεσσάρι μάσκα και όρτσα. Η ψυχική ευφορία όμως της προηγούμενης βραδιάς μας όπλισε με τόση δύναμη και κέφι που η δυσκολία μετατράπηκε σε μια ευχάριστη δοκιμασία. Δεν μπορούμε να το αναλύσουμε με ιατρικούς όρους αλλά στη δικιά μας ομάδα η δυσκολία παράγει σύμπνοια, κέφι και υποσχετικές για το επόμενο ταξίδι.
Διαβάστε ακόμη: