Η βόρεια ακτογραμμή του Κορινθιακού κόλπου έχει σαφώς μικρότερη οικιστική κάλυψη σε σχέση με τη νότια πλευρά του στην Πελοπόννησο, λόγω των πολλών δύσβατων ή απόκρημνων σημείων, και αποτελεί έναν όμορφο στόχο για εξερεύνηση με καγιάκ. Το κομμάτι από το Αντίρριο έως το Γαλαξείδι, με συνολική απόσταση περίπου 42 ναυτικών μιλίων, ήταν η επιλογή μας για τη διήμερη αυγουστιάτικη εξόρμησή μας. Πέρα από το ταξιδιωτικό καθαυτό, ήταν και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια καλή πρώτη δοκιμή του πολλά υποσχόμενου Rockpool GT στα χέρια του Βαγγέλη.
07.30 το πρωί, λοιπόν, και τα τέσσερα σκάφη με τους κωπηλάτες τους, το Etain της Βάσως, το GT του Βαγγέλη, το Explorer του Αντρέα και το Reval HV του υπογράφοντος, πλέουν δίπλα στο κάστρο του Αντιρρίου. Ένα πολύ καλά διατηρημένο μνημείο μιας εποχής, όπου η κυριαρχία αυτού και του ανάλογου του στο Ρίο, άλλες φορές από τους Οθωμανούς, άλλοτε από τους Ενετούς, αποτελούσε σημαντικό μέσο ελέγχου του στενού που οι Ενετοί ονόμαζαν Dardaneli di Lepado.
Ακριβώς δίπλα, περνάμε κάτω από τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, αυτού του σύγχρονου κατασκευαστικού επιτεύγματος, με πορεία για Ναύπακτο στα περίπου έξι μίλια. Ένα ελαφρό ανατολικό αεράκι μας δείχνει ότι η πρόγνωση για αύξηση έντασης του ανατολικού ανέμου κατά τις 12.00 το μεσημέρι θα ισχύσει, οπότε βασικός στόχος είναι να έχουμε περάσει πιο νωρίς τον κάβο με τα αβαθή, τρία μίλια μετά την Ναύπακτο. Η είσοδος στο μικρό λιμανάκι της Ναυπάκτου είναι μαγική, με την εικόνα από τα υπέροχα τείχη να αποτελούν την προστασία του λιμανιού και τα οποία είναι η απόληξη του μεγάλου κάστρου της πόλης. Βλέποντάς το από τη θάλασσα, σε εντυπωσιάζει όπως έχει αναρριχηθεί στην πλαγιά. Τη σημερινή του μορφή την οφείλει στους Ενετούς. Η Ναύπακτος είχε μεγάλη στρατηγική σημασία για τη Βενετία και κατά την πρώτη περίοδο της Ενετοκρατίας (1407-1499) προσπάθησαν να την προστατέψουν από τους προελαύνοντες Οθωμανούς, χτίζοντας ισχυρό κάστρο.
Μερικές φωτογραφίες και φύγαμε μιας και ο χρόνος τρέχει. Κάποιες σπιλιάδες μας προϊδεάζουν για τον καιρό και, όντως, μετά τα αβαθή ο ανατολικός αρχίζει να δίνει μπόι στα κύματα, χωρίς ακόμα να έχει φτάσει στο φουλ της έντασής του. Λογικό, αν σκεφτούμε ότι αυτό το σημείο είναι στενωσιά και αυξάνει την ένταση του ανέμου. Όταν όμως μπροστά σου έχεις αρκετά μίλια πλεύσης, το τελευταίο που θέλεις είναι ατελείωτες ώρες με τον καιρό κόντρα. Βγαίνουμε στη Χιλιαδού με στόχο καφεδάκι και αναμονή να σπάσει η ένταση του ανέμου. Στις 16.00 το μεσημέρι μπαίνουμε πάλι στα σκάφη με τον άνεμο να πέφτει, στέλνοντας μόνο κάποιες σπιλιάδες κάθε τόσο, αλλά το κύμα έχει παραμείνει. Με τον καιρό στη μπάντα παίζουμε με τα κύματα και καλύπτουμε το μίλι που έμενε για να φτάσουμε στο όμορφο Μοναστηράκι.
Το Rockpool διάβαζε με χαρακτηριστική άνεση και σταθερότητα το πλαϊνό κύμα παρ’ όλη τη στενότητά του, με τα 53εκ. πλάτος, ενώ το Εtain της Βάσως και το Explorer του Αντρέα απλά επιβεβαίωναν τη φήμη τους με την απάθειά τους στις κοφτές μύτες του κύματος. Οι πλώρες μας τώρα κοιτούν ανατολικά, με πρόβλεψη για μια στάση στο Σκάλωμα μετά από τέσσερα μίλια κόντρα τα οποία τα μετρήσαμε κύμα-κύμα και κουπιά-κουπιά. Πολλές φορές παρασύρεσαι από το παιχνίδι στην ανακατωμένη θάλασσα αλλά στο τέλος έχεις προσθέσει κόπο και παραπάνω ώρες πλεύσης. Και σε αυτήν τη διαδρομή ο Βαγγέλης με το Rockpool κινήθηκε με χαρακτηριστική ευκολία τρυπώντας τον καιρό και απαιτώντας λιγότερο κόπο σε σχέση με το Reval HV που με κούρασε λίγο, λόγω εκτοπίσματος.
Απαραίτητη δεκάλεπτη ξεκούραση και φεύγουμε για τελικό προορισμό ημέρας.
Αποφασίζουμε διανυκτέρευση στη Σεργούλα που απαγκιάζει από το κύμα. Φτάνουμε κουρασμένοι από την κόντρα κατά τις 19.30 το απόγευμα μετά από συνολικά 19 μίλια πλεύσης. Ίσα να στήσουμε σκηνές, ένα πρόχειρο φαγητό και ύπνο στην όμορφη, γαλήνια παραλία. Το πρωινό είναι μια καινούρια μέρα και πριν τις 09.00 τα σκάφη είναι ξανά στο νερό ενώ μια άπνοια μας δίνει κέφι, ευελπιστώντας ότι αργότερα, όταν ο ήλιος θα πάψει να είναι ευχάριστος, θα εμφανιστεί και η προβλεπόμενη ήπια σοροκάδα. Μπαίνουμε στα όμορφα Τριζόνια για στάση εν πλω και συνεχίζουμε για τον κάβο Ψαρομύτα στα περίπου 7 μίλια αφότου ξεκινήσαμε από τη Σεργούλα. Ο κάβος με τον όμορφο πέτρινο φάρο και τα πράσινα νερά είναι σημείο στάσης για φωτογραφίες και σηματοδοτεί την πορεία μας πια για Ερατεινή. Ο φάρος Ψαρομύτας κατασκευάστηκε το 1894. Το ύψος του κυλινδρικού του πύργου είναι 9 μέτρα και το εστιακό του ύψος 65 μέτρα. Ανήκει στο Πολεμικό Ναυτικό και φωτίζει στη μέση του Κορινθιακού απέναντι από το Αίγιο.
Συνεχίζουμε την πλεύση με μια στάση πριν την παραλία της Τολοφώνας για μια βουτιά και ο επόμενος στόχος είναι ο κάβος των Αγίων πάντων (Βίδαβη) στα έξι περίπου μίλια αφού περάσουμε από τον όμορφο και ήσυχο Πάνορμο. Δυστυχώς το αεράκι δεν ήρθε ακόμα και ο ήλιος κάνει τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι μέσα στην ατελείωτη λαδιά. Πριν φτάσουμε τον κάβο αναζητάμε αγωνιωδώς έναν ίσκιο σε μια παραλία. Τον βρίσκουμε πίσω από ένα βράχο στον οποίο συνωστιζόμαστε για λίγη ώρα. Μετά από είκοσι λεπτά η σοροκάδα εμφανίζεται φουριόζα και εξασθενεί αλλά έχει αφήσει στην ακτογραμμή ένα αντιμάμαλο, έτσι για το κερασάκι στην κούραση. Δεκτή όμως, αντί για άπνοια, και πάλι στα σκάφη για τα τελευταία δέκα μίλια.
Με τη λαδιά να είναι παρελθόν και κάποιες πνοές ανέμου να συντηρούν τη διάθεση μας για κουπί βλέπουμε στο βάθος την παραλία του Αη Βασίλη, στοχεύοντάς την σαν την τελευταία στάση. Στα αριστερά μας, βλέπουμε τις τεράστιες καθετιές κάτω από τα τούνελ του δρόμου ενώ ο άνεμος εμφανίζεται πάλι. Τελικά, συνεχίζουμε χωρίς στάση μιας και στρίβοντας στον δυτικό κάβο του Κρισσαίου κόλπου το αεράκι θα μας έβαζε πρύμα μέχρι το τέλος. Ή, τέλος πάντων, έτσι νομίζαμε, καθώς μετά τις ιχθυοκαλλιέργειες εξασθένησε πάλι. Ό,τι και να γίνει όμως, όταν χρειάζεσαι το πολύ μια ώρα για τον τερματισμό, δεν σε ενοχλεί τίποτα.
Η θέα του μαγικού παραδοσιακού Γαλαξειδιώτικου οικισμού δημιουργεί συναισθήματα χαράς για την ολοκλήρωση της εξόρμησης. Το Γαλαξείδι υπήρξε σπουδαίο ναυτικό κέντρο που γνώρισε ιδιαίτερη ακμή κατά τον 18ο και 19ο αιώνα. Την εποχή εκείνη τα Γαλαξειδιώτικα ιστιοφόρα άνοιγαν πανιά για θάλασσες μακρινές. Στα μέσα του 19ου αι. η Γαλαξειδιώτικη ναυτιλία αγγίζει τη μεγαλύτερη ακμή της, με περίπου 300 εμπορικά ιστιοφόρα. Το Γαλαξείδι ήταν το ιδανικό σημείο τερματισμού, ίσως για να νιώσουμε και εμείς λίγη από τη θαλασσινή αίγλη του.
Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε και οι τέσσερις ότι ο κωπηλάτης θα πρέπει να μπορεί να αντεπεξέλθει σε διαφορετικές συνθήκες μέσα σε ένα ταξίδι, να συνεργάζεται άριστα με την ομάδα του, να μην χάνει το κέφι του όταν θα χρειαστεί να δώσει το κάτι παραπάνω και το σκάφος του θα πρέπει να είναι οπωσδήποτε σύμμαχος και συμπολεμιστής στα δύσκολα. Τέλος, η δοκιμή του Rockpool GT κατέδειξε ότι είναι ένα καθαρόαιμο expedition σκάφος με πολλά χαρίσματα, αντίστοιχο των Valley Etain και NDK Explorer.
Αντίρριο – Γαλαξείδι με καγιάκ: Πώς μπορείτε να το κάνετε και εσείς
Το Αντίρριο απέχει οδικώς από την Αθήνα 210 ή 295 χλμ. ανάλογα με την επιλογή της διαδρομής. Η βόρεια διαδρομή έχει παραπάνω χλμ. αλλά πολύ χαμηλότερο κόστος σε διόδια. Στο Αντίρριο παρκάρεις πολύ εύκολα δίπλα στο κάστρο, όπου ρίχνεις πολύ κοντά τα καγιάκ στο νερό. Όλοι οι οικισμοί στην διαδρομή αυτή είναι προσβάσιμοι από άσφαλτο, οι περισσότεροι έχουν καταλύματα και σίγουρα δυνατότητα για ταξί εάν κάτι δεν πάει καλά. Η θαλάσσια αυτή διαδρομή είναι μονόδρομη και όχι κυκλική οπότε εάν περισσεύει αυτοκίνητο στην παρέα επιλέξτε τον πάνω δρόμο αφήνοντάς το στο Γαλαξείδι για να γυρίσετε μετά στο Αντίρριο να μαζέψετε το άλλο ή τα άλλα αυτοκίνητα. Ο Κορινθιακός κόλπος είναι μια θάλασσα ημιπερίκλειστη, με μέγιστο βάθος περίπου στα 900 μέτρα και έχει δημιουργηθεί από σεισμική δραστηριότητα, η οποία είναι εμφανής και στις μέρες μας. Λόγω της μορφής του, τα κύματα που δημιουργούνται είναι ψηλά και κοφτά, με μικρή περίοδο, οπότε πρέπει στις προβλέψεις να εκτιμάτε ότι από 3 μποφόρ και πάνω ο κυματισμός απαιτεί διαχείριση. Συνήθεις άνεμοι δυτικοί ή ανατολικοί. Το εξπεντίσιον διήρκεσε 2 μέρες, με 16 συνολικά ώρες πλεύσης για περίπου 42 μίλια, στις αναφερόμενες συνθήκες.
