Κάθε αποχαιρετισμός ανάμεσα σε ανθρώπους που συνδέονται μεταξύ τους με δεσμούς φιλίας και αμοιβαίας εκτίμησης, κλείνει μέσα του και μία ρητή ή άρρητη συμφωνία για αντάμωση στο μέλλον. Με τη Σύρο και ειδικότερα με τους ανθρώπους του Ναυτικού Ομίλου αποκτήσαμε δεσμούς ήδη από πέρσι, πρώτα με το «Ελλάδα 1000 Μίλια», όπου η Ερμούπολη ήταν ένας από τους σταθμούς της αποστολής, και στη συνέχεια με άλλες δύο επισκέψεις που κάναμε για παρουσιάσεις και ομιλίες, εντός και εκτός θαλάσσης. Τότε, δώσαμε την υπόσχεση να επιστρέψουμε. Δεδομένου ότι μέχρι τότε είχαμε περιπλεύσει μόνο 1-2 κομμάτια του νησιού, τώρα θα πηγαίναμε για ολόκληρο τον περίπλου, που είναι γύρω στα 30 ναυτικά μίλια. Παράλληλα, θα το συνδυάζαμε και με μια ενημερωτική εκδήλωση για την εθελοντική δωρεά μυελού των οστών, πάντα σε συνεργασία με το Χάρισε Ζωή του Πανεπιστημίου Πατρών και βέβαια με την υποστήριξη του Ναυτικού Ομίλου Σύρου.
Το εγχείρημα μπήκε στο καλεντάρι του ’15 για τα τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου. Μολονότι 30 μίλια, με σχετικά νορμάλ συνθήκες, βγαίνουν και αυθημερόν, πρόθεση ήταν να έχουμε στη διάθεσή μας τουλάχιστον 3 μέρες, ώστε να έχουμε έξτρα χρόνο αν μας έκλεινε κάπου ο καιρός. Από την ομάδα θα ήμασταν μόνο εγώ και ο νέος μας κωπηλάτης Κωνσταντίνος Καράπαπας, ο οποίος ξεκίνησε την εκπαίδευσή του από τα τέλη Αυγούστου και το εγχείρημα θα είχε για αυτόν και μία εκπαιδευτική διάσταση. Ο ιδανικός καιρός θα ήταν ένα καλό 4άρι, ώστε να ανέβει επίπεδο ο Κώστας, δουλεύοντας μέσα σε πιο απαιτητικές συνθήκες από ότι μέχρι τότε. Κλείσαμε από νωρίς άδειες και ακτοπλοϊκά για αρχές Οκτώβρη, με μόνη άγνωστη παράμετρο τον καιρό.
Τα μαντάτα για τον καιρό ήρθαν από τη μετεωρολόγο της ομάδας μας, Χρυσούλα Πέτρου, 3 μέρες πριν τον απόπλου, που είχε οριστεί για την 1η Οκτώβρη, ημέρα Πέμπτη. Καθαρός Βοριάς 6, τοπικά 7, φρεσκαρισμένος ήδη από μια μέρα πριν, κρατημένος την ημέρα 1, με βαθμιαία εξασθένηση τις ημέρες 2 και 3. Με βάση τη μορφολογία και τη γεωγραφική θέση της Σύρου, τα μοναδικά κομμάτια που παρέχουν προστασία από τον Βοριά, είναι ολόκληρη η νότια ακτή και μερικώς ο κόλπος της Ποσειδωνίας. Σε ολόκληρη τη λοιπή δυτική κόστα ο Βοριάς κατεβαίνει ατόφιος κι ανεμπόδιστος, με μοναδικά, κύρια απάγκια σε Γαλησσά, Κίνι και Γράμματα. Ολόκληρο το βόρειο κομμάτι έξω από τα Γράμματα σφυροκοπείται ανελέητα ενώ και το ανατολικό θέλει προσοχή αν ο καιρός έχει έστω και λίγες μοίρες βορειοανατολική συνιστώσα. Τo πρόβλημα αφότου βγεις από τα Γράμματα είναι ότι μέχρι την Ερμούπολη δεν έχει σχεδόν πουθενά να απαγκιάσεις και ο βοριάς απειλεί να σε χτίσει στα βράχια.
Τετάρτη βράδυ είμαστε στο βαπόρι για Ερμούπολη. Από το μπουγάζι της Κέας και νότια της Γυάρου κατεβαίνουν δυνατές θάλασσες στην αριστερή μπάντα του πλοίου με το σπρέι να φτάνει μέχρι το επάνω ντεκ. Με το καβατζάρισμα του βόρειου κάβου της Σύρου ο καιρός μαλακώνει. Στο λιμάνι μας περιμένουν ο Μιχάλης Ισιδώρου με τον Αντώνη Δουράτσο του Ναυτικού Ομίλου. Η χαρά που ξανανταμώναμε μετά από ένα χρόνο μεγάλη. Καθώς η ώρα ήταν ήδη περασμένη, μεταφέρουμε γρήγορα τα σκάφη στο πετρόχτιστο κτήριο του Ομίλου, αυτόν τον πανέμορφο παλιό νεώσοικο, καταλήγοντας στο ξενοδοχείο που είχε φροντίσει να μας κλείσει ο Μιχάλης. Η Ερμούπολη λάμπει ακόμα και μέσα στην άγρια νύχτα, με τον βοριά να σφυρίζει λυσσασμένα καθώς προσπαθεί να περάσει ανάμεσα απ’ τα στενά της σοκάκια. Παραμένει άγνωστο αν θα μπορέσουμε να αποπλεύσουμε την επομένη, όπως είχαμε προγραμματίσει.
Πέμπτη πρωί είμαστε στο πόδι, για μια μικρή συνέντευξη στα τοπικά Μέσα. Έξω από τον λιμενοβραχίονα η θάλασσα κατεβάζει ένα φρέσκο βόρειο-βορειοανατολικό 6άρι, με ριπές 7+, ενώ είναι δουλεμένη κι από τις προηγούμενες μέρες. Αν ήμουν μόνος δεν θα υπήρχε δισταγμός, όμως με έναν νέο, εκπαιδευόμενο καγιάκερ δίπλα μου και με ελάχιστο χώρο και χρόνο για διάσωση σε περίπτωση που κάτι που πήγαινε στραβά στο πρώτο μπουγάζι της Δίδυμης, με τον καιρό να σε σπρώχνει δυνατά προς τα βράχια, δεν υπήρχε κανένας λόγος να πάρουμε αυτό το ρίσκο. Επιπλέον, από το 4 που είχαμε θέσει ως όριο, μέχρι το 6+, είναι σημαντική διαφορά, συνεπώς αποφασίσαμε να αναβάλλουμε τον απόπλου, περιμένοντας αυτή τη μικρή βελτίωση που προβλεπόταν για την επόμενη μέρα, βάσει των προγνώσεων.
Ευκαιρία για ξεκούραση. Το μεσημέρι μας κάλεσε ο Μιχάλης στο σπίτι του για φαγητό, στο Μέγα Γυαλό. Από το παράθυρο το μάτι ταξιδεύει στο απόλυτο μπλε του Αιγαίου, με τις ριπές του Βοριά να μαχαιρώνουν το νερό, αφήνοντας πίσω τους μακριές χαρακιές. Το βράδυ, μετά από μια μικρή βόλτα στην Ερμούπολη, μαζευόμαστε στο ξενοδοχείο με το μυαλό μας στην επόμενη μέρα. Αφότου τσεκάρουμε τις τελευταίες τιμές ταχύτητας ανέμου από τον μετεωρολογικό σταθμό του νησιού, πέφτουμε για ύπνο.
Παρασκευή πρωί είμαστε στον Όμιλο. Η θάλασσα παραμένει φορτωμένη αλλά ο αέρας είναι κάπως σπασμένος. Έχει έρθει η ώρα. Κατεβάζουμε τα σκάφη στο νερό. Βγαίνοντας από το λιμάνι σκάνε στην μπάντα τα πρώτα κύματα. Ψηλώνουμε λίγο πορεία σημαδεύοντας τον φάρο της Δίδυμης για να κερδίσουμε χώρο, αφήνοντας επιπλέον τον καιρό να μας κατεβάσει στο νότιο απάγκιο της νησίδας και δίνουμε ροπές. Φωνάζω κάθε τόσο στον Κώστα να ορτσάρει περισσότερο, ώστε να αποφύγει ενδεχόμενο τουμπάρισμα από κάποιο μεγάλο κύμα, έχοντάς τον παράλληλα όσο πιο κοντά μου γινόταν για παν ενδεχόμενο. STEL HEKTOR και β-ΕNDORPHIN ελίσσονται ισορροπώντας με αυτοπεποίθηση ανάμεσα στις βαθιές κοιλάδες του κύματος, που όσο ανοιγόμαστε τόσο μεγαλώνει σε ύψος και όγκο. Δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω, όσο βλέπω τη θάλασσα αφρισμένη. Λίγο πριν πιάσουμε Δίδυμη, έρχεται από τα αριστερά μας το περιπολικό ανοιχτής θαλάσσης του ΛΣ, ΦΟΥΡΝΟΙ, αυτό το πανέμορφο σφηνοειδές σκαρί που θυμίζει φρεγάτα. Καθώς περνάει από την πλώρη μας ένας αξιωματικός του έχει βγει στο ντεκ και μας κοιτάζει, μάλλον απορημένος για το τι κάνουν εκεί μέσα δυο μικρά κωπήλατα σκάφη, με τέτοιο καιρό. Αφού συνειδητοποιεί ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, ανταλλάσσουμε χαιρετισμό και συνεχίζει ο καθένας στη ρότα του.
Στο απάγκιο της Δίδυμης, σταματάμε για 2-3 λεπτά. Ο Κώστας έχει μόλις πάρει το βάπτισμα, την πρώτη καλή γεύση από Αιγαίο και μάλιστα τα έχει πάει πολύ καλά, με ωραίο κοντρόλ, ψυχραιμία και δύναμη. Από εκεί βάζουμε τον καιρό στα πρύμα και με ήρεμη, βαπορίσια πλεύση καρφί για τον νοτιοανατολικό κάβο. Στο γύρισμα τον καιρό τον κόβει το νησί. Από εκεί θα βάζαμε πλώρη για Μέγα Γυαλό όπου θα μας περίμενε ο Μιχάλης με το σκάφος του για να κάνουμε ένα κομμάτι παρέα. Η πλευρά αυτή του νησιού είναι εντυπωσιακή και αν είχαμε χρόνο θα την περνάγαμε ξυστά όλη, αγγίζοντας κάθε πέτρα και κάθε βράχο της, βγαίνοντας στις αμμουδιές της ή απλά σταματώντας το κουπί κάθε τόσο, μόνο για να απολαύσουμε το τοπίο και την ανεξάντλητη, σχεδόν μυστηριώδη ενέργεια του Αιγαίου. Στο Μέγα Γυαλό ο Μιχάλης είναι ήδη στο νερό και μας περιμένει. Έχει όλα τα προβλεπόμενα μαζί του καθώς και μια περίεργη, στυλάτη τσάντα ανάμεσα στα πόδια του, που ποτέ κανείς δεν έμαθε τι περιείχε. Στο καβατζάρισμα για πάνω, στον όρμο του Φοίνικα, έχουμε τον αέρα κόντρα αλλά η θάλασσα είναι σχετικά εντάξει. Ο Μιχάλης δίνει τέρμα ροπές με το sit-on-top να ζορίζεται στα όρτσα και καταφέρνουμε να φτάσουμε όλοι μαζί μέχρι την Ποσειδωνία. Εκεί τον αποχαιρετούμε, προσωρινά, και συνεχίζουμε με στόχο το Κίνι.
Λίγο πριν βγούμε από τον όρμο του Φοίνικα, όπου σίγουρα θα βρίσκαμε καιρό, συναντούμε μια στρωτή κι ωραία ρεστία, στην οποία δεν μπορούμε να αντισταθούμε. Μανούβρα 180 μοιρών, τα σκάφη στα πρύμα για σερφάρισμα κι ας καθυστερήσουμε λίγο. Αφότου παίξαμε για λίγα λεπτά, ξαναγυρίσαμε με ρότα προς Βορά. Καθώς βγαίνουμε από τον όρμο, η θάλασσα αρχίζει να χοντραίνει. Το σημαντικό κύμα ξεπερνά τα 2 μέτρα ενώ κατά διαστήματα έρχονται και μερικά θηρία στα 3 με 4. Μαζί με τα αντιμάμαλα αλλά και τις σπιλιάδες που έρχονται από τη δεξιά μας μάσκα, η κατάσταση αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον. Ο Κώστας κρατάει ψυχωμένα αλλά από ένα σημείο και μετά βλέπω στο πρόσωπό του την τυπική έκφραση απελπισίας και απόγνωσης που μαρτυρά ότι έχει αγγίξει τα όριά του. Με το σώμα να πασχίζει να κρατήσει ρυθμό, έχουν πλέον ενεργοποιηθεί τα ψυχικά αποθέματα, με τον εγκέφαλό του να κλειδώνει στον στόχο. «Θέλω να βγω έξω φίλε», «κράτα Κώστα, λίγα μίλια έμειναν, πάμε με ψυχή». Μία σκαρφαλώνουμε και μία σκάμε στην κοιλιά του κύματος, με τα αντιμάμαλα να μας χτυπάνε από παντού.
Με το βλέμμα και την πυξίδα στο Κίνι, διανύουμε τα τελευταία μίλια. Καθώς πλησιάζουμε, διακρίνεται πλέον καθαρά η είσοδος του κόλπου. Μπαίνοντας μέσα, ιππεύουμε με τον STEL HEKTOR το γλυκό κύμα της ρεστίας και βγαίνουμε στο γιαλό σερφαριστοί. Δίπλα μου βγαίνει κι ο Κώστας με το β-ENDORPHIN, εξαντλημένος αλλά αλώβητος και ικανοποιημένος. Λίγη ώρα μετά, καθώς τακτοποιούμε εξοπλισμό και πράγματα, γυρίζει και μου λέει: «Φίλε όσο ήμουν μέσα, είχα αποφασίσει ότι με το που γυρίσουμε, βάζω αμέσως αγγελία και πουλάω σκάφος, κουπί, τα πάντα. Είχα αποφασίσει ότι δεν θέλω να ξανασχοληθώ με καγιάκ, ούτε με τη θάλασσα, ούτε με τίποτα, αν είναι έτσι. Τώρα όμως νιώθω ότι θέλω να ξεκουραστώ και να ξαναμπώ μέσα». Δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Ήταν κάτι που το έχω ζήσει πολλές φορές και του το είχα πει και στις συζητήσεις που κάναμε. Αυτό το συναίσθημα απόγνωσης, βαθιάς κόπωσης, φόβου και ενίοτε τρόμου, είναι αναπόφευκτο να το ζήσεις όταν βγαίνεις να γράψεις μίλια στην ανοιχτή θάλασσα κι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον καιρό, που αργά ή γρήγορα θα σε φέρει αντιμέτωπο και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αφότου πιάσεις στεριά και ηρεμήσεις, όμως, θέλεις να ξαναβρεθείς μέσα. Είναι αυτή η μυστηριώδης σαγήνη της θάλασσας, στης οποίας το κάλεσμα δεν μπορείς να αντισταθείς.
Στήσαμε τις σκηνές στην πανέμορφη αμμουδιά, δίπλα στο χάλκινο σύμπλεγμα της Γοργόνας-Παναγιάς που κρατάει στην αγκαλιά της τον νεκρό ναύτη. Κάτσαμε για φαγητό και κατά το σούρουπο ήρθε να μας βρει κι ο Μιχάλης, με το αμάξι πλέον. Από τις πιο ωραίες στιγμές στη ζωή του καγιάκερ είναι οι συζητήσεις και οι αφηγήσεις στο τραπέζι με τους συντρόφους. Το πώς ήταν μέσα, πώς δούλεψαν σκάφη και κουπιά, παλιές ιστορίες και αναμνήσεις, αστεία και πειράγματα, αλλά και σχέδια για το μέλλον. Χορτασμένοι από αέρα, κύμα κι αλάτι, καθώς και από τη θέα του ήλιου στη δύση του, πέφτουμε για ύπνο.
Την επομένη το πρωί μαζεύουμε και μπαίνουμε στα σκάφη για το δεύτερο και τελευταίο σκέλος. Ανεβαίνουμε απροβλημάτιστα μέχρι έξω απ’ τα Γράμματα, τον όρμο που επί χιλιάδες χρόνια αποτελούσε καταφύγιο από τον καιρό και ο οποίος πήρε το όνομά του από τα «γράμματα», τις προσευχές για εύνοια που σκάλιζαν πάνω στα βράχια οι ναυτικοί που απάγκιαζαν εκεί. Από εκεί περνάμε στο βόρειο κομμάτι, καβατζάρουμε Διαπόρι και Τρίμεσο και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε προς Ερμούπολη. Ο καιρός είναι κρατημένος με ψηλό, κοφτό κύμα και αντιμάμαλα. Τον έχουμε αρχικά όρτσα, και κατόπιν όσο στρίβουμε, μάσκα, μπάντα και δευτερόπρυμα που είναι και η πιο απαιτητική τεχνικά πλεύση. Έξω από τον Άγιο Δημήτριο, λίγα μίλια πριν τη μπούκα του λιμανιού, ο καιρός έχει στρώσει και τον έχουμε φουλ πρύμα. Χαλαρώνουμε.
Μέσα στο λιμάνι, έχουν βγει οι κωπηλάτες και κωπηλάτριες του Ναυτικού Ομίλου μαζί με την προπονήτριά τους για να μας υποδεχθούν. Ο περίπλους ολοκληρώνεται. Το απόγευμα μαζευόμαστε στο κτήριο του ομίλου, να πούμε δυο λόγια για την ομάδα και κυρίως να μιλήσει η Αλεξάνδρα του Χάρισε Ζωή για την εθελοντική δωρεά μυελού των οστών και το πώς και κυρίως πόσο εύκολα σχεδόν ο καθένας από εμάς μπορεί να βοηθήσει στον αγώνα των ανθρώπων με λευχαιμία, προσφέροντας ουσιαστική και πολύτιμη ελπίδα. Πριν αποχαιρετήσουμε το νησί, ανεβαίνουμε στον Άγιο Δημήτριο. Κοιτάζω το Αιγαίο από ψηλά και η ψυχή γαληνεύει. Μαζί με τις σκαλισμένες ευχές των παλιών ναυτικών στα Γράμματα, ψιθυρίζουμε στον αέρα και τη δική μας. Να είναι πάντα μία θάλασσα ζωής και ελπίδας για όλους.
Διαβάστε ακόμη: